Panagiotis Sotiris ve Spyros Sakellaropoulos 

Avrupa Birliği’nin bir sınıf projesi olarak nitelendirilmesine ilişkin sorular, „Avrupa Entegrasyonu“ teorisini teorileştirmeye çalışan bazı Marksistlerin önemli müdahalelerine rağmen Marksist tartışmalarda hak ettikleri ilgiyi göremedi. ¹ Avrupa Entegrasyon sürecini bir federasyonun veya konfederasyonun evrimi olarak teorileştirme eğiliminin aksine, bu süreçte yazılı sınıf stratejilerine odaklanmak istiyoruz. Böyle bir yaklaşım, uluslararası bir devlet biçimiyle değil, Avrupa kapitalist sınıflarının ve kapitalist devletlerin sınıf projelerinin hiyerarşik (ve mutlaka çelişkili) koordinasyonunun ve entegrasyonunun ileri bir biçimiyle karşı karşıya olduğumuzu gösterecektir, bu da devlet egemenliğinin azaltılmasının yoğun kapitalist sömürü stratejisini mümkün kıldığını gösterecektir. Böyle bir yaklaşımın sadece analitik sonuçları değil, aynı zamanda siyasi sonuçları da vardır, çünkü alt sınıflar için Avrupa Entegrasyon süreciyle bir kopma stratejisinin devam eden ilgisine işaret eder.

Bundan sonraki yıllarda Avrupa Birliği’nin tarihsel evriminde sınıfsal karakterini analiz etmeye ve emperyalist sisteme nasıl dahil edildiğini göstermeye çalışıyoruz. Buna dayanarak, entegrasyonun dinamiklerini ve „Avrupa Projesi“nin mevcut krizini değerlendirmeye çalışıyoruz.

Avrupa Entegrasyonunun İlk Adımları

Avrupa Entegrasyonunun resmi geçmişleri, Avrupa halklarının barışçıl işbirliği arzusundan ortaya çıkan bir entegrasyon resmi sunma eğilimindedir. Ancak, entegrasyon çok daha karmaşık bir süreç olmuştur. 1951’de Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu’nun (ECSC) kurulması, Avrupa devletleri arasında işbirliğine yönelik spontane eğilimlerin ürünü değil, kapitalist bir Batı Avrupa’nın ekonomik gelişimini artırarak Sovyet etkisini kontrol altına almak için daha geniş bir ABD Soğuk Savaş stratejisinin bir parçasıydı. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra Avrupa ekonomilerinin hala büyük sorunlarla karşı karşıya olduğu gerçeğinin yanı sıra Fransa ve İtalya gibi ülkelerde büyük Komünist Partilerin varlığı göz önüne alındığında, ABD’nin sadece Marshall Planı (Avrupa Kurtarma Programı) gibi ekonomik yardım biçimleri sunmakla kalmayıp, aynı zamanda ekonomik ve siyasi entegrasyon projelerini de desteklemesi aşikar görünüyordu. Bu, Marshall Planı’nda alıcı ülkelerin ekonomik yardımın kolektif yönetim kurumlarına katılmaları ve Avrupa’nın yeniden inşası için ayrıntılı programlar yapma şartında açıkça belirtildi. ²

ABD’nin bu sürece katkısı, Avrupa Ekonomik Topluluğu’nun (AET) ilk aşamalarında Jean Monnet’in rolünde, aynı zamanda Avrupa kapitalist ekonomilerinin güçlenmesine ve istikrara kavuşmasına yönelik birçok destek biçimiyle de belirgindi. ³ Abd’nin hegemonik bir güç olarak ortaya çıkma girişimini temsil ediyordu, sadece üstün güç anlamında değil, aynı zamanda SSCB, güçlü Komünist Partiler ve işçi sendikalarının temsil ettiği tehlikeye karşı küresel kapitalist çıkarları garanti etme anlamında, potansiyel rakiplerine ekonomik yardım veya bu rakiplerin konumuna yardımcı olacak Avrupa Entegrasyonu gibi projelerin onaylanması anlamına gelse bile. ⁴

Batı Almanya’yı bütünleştirme ihtiyacıyla birlikte bu süreç, 1951 yılında Fransa, Almanya, İtalya, Hollanda, Belçika ve Lüksemburg („Altı“) tarafından kurulan ECSC’nin kurulmasına yol açtı. AKSC’nin kurulması bir dizi sorunun çözülmesini kolaylaştıran: Avrupa kapitalist ülkeleri arasındaki ekonomik işbirliği eğilimi; Almanya sorununun yönetimi; endüstriyel üretimin iki temel parametresi olan kömür ve çeliğe odaklanılması; ve serbest piyasanın işletilmesi.

Ayrıca, tüm entegrasyon sürecinde etkili olacak bir Alman-Fransız işbirliği modeli oluşturdu. AKSC’nin başarılı bir şekilde kuruluşuna, Batı askeri ittifakını güvence altına almak için NATO’nun başlamasına ve Alman Federal Cumhuriyeti’nin 1954’te NATO’ya girmesine rağmen, Avrupa Entegrasyonunun ilk adımları pek başarılı olmadı. 1954’te Fransız Ulusal Meclisi, Avrupa Savunma Topluluğu ve Siyasi Birlik önerilerini reddetti. Ancak Süveyş fiyaskosu ve ABD’nin eski sömürgeci emperyal güçlerin aksine „Batı Dünyası“nın önde gelen gücü olduğunu açıkça ortaya atması 1957’de Roma Antlaşması’na yol açtı. ⁵ Ancak bu noktada, AET’yi kuran antlaşmanın imzacıları Altı’nın ötesine geçmedi. Avrupa Serbest Ticaret Birliği’nin (EFTA) daha klasik bir yaklaşımı yansıtan „rakip“ projesi, AET’ye damgasını vuran siyasi bütünleşme eğiliminden yoksun olmasına rağmen de aktifti. Diğer Avrupa ülkeleriyle ticaretteki hızlı artışta örneklenen Alman ekonomisinin artan önemi, Almanya’yı önemli bir düğüm haline getirdi ve yavaş yavaş EFTA ülkeleri AET’ye katılmaya karar verdi. ⁶

Roma Antlaşması’nın hem AET hem de Avrupa Atom Enerjisi Topluluğu’nun (EAEC) kurulmasındaki temel amacı, hukuk, idare ve vergilendirmede Topluluk üyeleri arasında ortak bir çerçeve oluşturmak ve ortak direktifler ve üzerinde anlaşmaya varılan uzmanlıklar yoluyla üretimin içeriğini yeniden yapılandırmaktı. AET’nin kuruluşu, Avrupa Entegrasyonuna yönelik ana akım teorik yaklaşımların arazisini işaret eden üç farklı teorik söylemin ortaya çıkmasıyla çakıştı: federalizm, işlevsellik ve hükümetler arası işbirliği. Her üçü de teorik olarak bütünleşme dinamiklerini açıklamak için yetersiz olsa da, ideolojisinin bir karışımını ve farklı dinamiklerin gerçek bir tanımını sunarlar. „Federalizm“, Avrupa Entegrasyonunun artan siyasi önemine „metonik“ bir referans olarak kabul edilebilir; „dökülme etkilerine“ (işlevselci okulun merkezi ilke) olan inanç, Avrupa Mahkemesi’nin rolünden para birliğine kadar merkezi yönlerin arkasındaki motor güçtü; ve hükümetler arası işbirliği (çatışmacı ve hiyerarşik bir şekilde de olsa) merkezi karar alma süreci olarak kaldı (liberal hükümetler arasılığın önerdiği gibi). ⁷ Bununla birlikte, sadece açıklamanın ötesinde, entegrasyonun en iyi kavramsallaştırılacağına dair teorik soru açık ve cevapsız kalır.

Entegrasyonun İlk Aşamalarının Çelişkileri

Avrupa Entegrasyonunun çoğu tarihi, Ortak Tarım politikasının kurulması için bitmeyen müzakerelerden „boş sandalye krizi“ gibi bölümlere kadar ilk dönemi çoğunlukla başarısızlıklarla işaretlenmiş olarak sunma eğilimindedir. Bunlar, Fransızların İngiltere’nin AET’ye katılımını veto etmesine yol açan „Avrupa Birliği“nin lider gücü olarak kalma hırsında örneklenen eski düşmanlıkların sonuçlarıydı. Bununla birlikte, özellikle yavaş yavaş “ müktesebatını oluşturmaya başlayan Topluluk düzeyindeki kurumların çalışmalarında, entegrasyona yönelik kademeli eğilimi de şimdidengörebiliyoruz. ,“ Avrupa Mahkemesi’nin işleyişinden başlayarak, özellikle topluluk hukukunun ulusal mevzuat üzerindeki üstünlüğüne karar verdiğinden beri, aynı zamanda özellikle 1967 Birleşme anlaşmasından sonra Komisyon ile. Başlangıçtan itibaren, daha sonra „neoliberalizm“ olarak tanımlanacak olan şeye karşı belirli bir ivme vardı. ⁸ Zaten 1939’da F.A. Hayek, pazar temelli bir toplum anlayışını uygulamak için bir araç olarak federasyon fikrini ve ulusal egemenliğin bozulmasını savundu. Hayek için , „ulusal egemenliklerin bozulması ve etkili bir uluslararası hukuk düzeninin oluşturulması, liberal programın gerekli bir tamamlayıcısı ve mantıksal bir şekilde tüketilmesidir.“ ⁹ Hayek’in Mont Pélerin Society tarafından ifade edilen bu özel liberal, piyasa dostu politikalar, AET/ AB’nin evriminde önemli bir rol oynadı. Savaş sonrası Batı Almanya’da hüküm süren ve bugün Alman mali politikasının ve AB’nin teorik arka planı olmaya devam eden bir dizi ekonomi politikası doktrini olan Alman „ordoliberalismus“ geleneği de önemli bir rol oynadı.. Michel Foucault’nun Biyopolitiğin Doğuşu’nda tartıştığı gelenek tam da buydu. ortaya çıkan „neoliberalizmin“ bir örneği ve belirli bir kapitalist hükümet oluşumunun bir parçası olarak. ¹⁰. John Gillingham’ın vurguladı dediği gibi, bu ideolojik içerikler entegrasyon projesiyle kurumsallaştı:

[Hayek]’in 1947’de ortaklaşa kurduğu Mont Pèlerin Cemiyeti, sadece kendi görüşleri için değil, aynı zamanda paracılık, kamu seçimi teorisi ve yeni kurumsal ekonomi gibi onlardan etkilenen ilgili okulların da merkezi bir difüzyon noktası olarak hizmet verdi. […] Sonunda labirent komisyonu bürokrasisinin en etkili kolu olan rekabet müdürlüğü (DG IV) çekirgesi oldu. ¹¹

Ortak Tarım Politikası’nın oluşturulmasından sonra, bir sonraki entegrasyon adımları ve „Ortak Pazar“ siyaseti, İngiltere, İrlanda ve Danimarka’nın katılımıyla AB’nin genişlemesine de yol açan bir gerçek olan İkinci Dünya Savaşı sonrası ekonomik büyüme modeliyle çakıştı. Dahası, ortak tarım politikası, kendisi çiftçilerle (özellikle orta ve büyük çiftçiler) sosyal bir ittifak kurma ve istikrarlı bir tarım ürünleri akışını garanti etme girişiminin bir sonucu olarak, kendi açısından bir başarıydı. ¹²

AET’nin artan itirazının arkasında siyasi mülahazalar da vardı. Avrupa Güney ülkeleri için, özellikle diktatörlüklerin yıkılmasından sonra AET’ye üyelik, demokratik kurumları güçlendirmenin bir biçimi olarak görülürken, aynı zamanda „Avrupa“nın sembolik ve ideolojik bir referans noktası olarak işlev gördüğü daha „periferik“ bir durumdan çıkış olarak görüldü. Bu, Yunanistan, İspanya ve Portekiz’in girişine yol açan süreçtir. Dahası, 1970’lerde Avrupa Entegrasyon süreci, Avrupa’yı ortak mücadeleler ülkesi olarak sunan ve bir „Birleşik Avrupa“nın ABD ile Sovyetler Birliği arasındaki düşmanlığa karşı demokratik bir karşı denge olabileceği ihtimalinde ısrar eden Sol kesimlerin, özellikle de Avrupa-komünist Sol’un desteğini almaya başladı. ¹³

1960’ların ve 1970’lerin sonunda ekonomik ve parasal birlik sorunu ortaya çıktı. Genellikle atıfta bulunulan dönüm noktası, entegrasyonu büyütmek ve derinleştirmek için yeni hedefler belirleyen 1969 Lahey Zirvesi. Bu süreç Bretton-Woods sisteminin çöküşünden ve 1970’lerdeki yapısal kapitalist krizin tamamen patlak vermesinden önce başlamış olsa da, entegrasyon sürecini hızlandırma kararı hem İkinci Dünya Savaşı sonrası „Fordist“ birikim rejiminin artan çelişkilerine hem de 1960’larda hem öğrenci hem de işyeri aktivizminde ifade edilen yükselen sosyal ve siyasal radikalizme bir tepkiydi. Parasal birlik, Avrupa ekonomileri arasındaki koordinasyonu artırmanın bir yolu olarak görülüyordu. Bununla birlikte, döviz kurlarının ve hareketlerinin sadece ticaret akışlarını değil, verimlilik ve rekabet gücü farklılıklarını yansıttığı gerçeğiyle de başa çıkmak zorunda kaldı. Döviz kurlarının sunduğu „düzeltme“ sadece daha az üretken sermayelere karşı koruyucu bir engel olarak değil, aynı zamanda yurtdışında doğrudan yatırımlar için de bir neden olarak hareket etti. Bu mekanizmanın kaldırılması sadece enflasyon açısından koordinasyonu değil, denge bozucu dengesizliklerin önüne geçmek için verimlilik seviyelerinin de uyumlu hale getirilmesini gerektiriyordi. Kapitalist krizin başlaması işleri daha da zorlaştırdı. ¹⁴

Tek Avrupa Yasasından Euro’ya: Neoliberal Strateji Olarak Entegrasyon

1981’de Fransa ve Yunanistan’da nispeten radikal programlara sahip sosyal demokrat partilerin zaferlerine rağmen, Margaret Thatcher’ın İngiltere’de (1979) ve Batı Almanya’da Helmut Kohl’un zaferleri (1982), 1983’te Fransız hükümetinin programının daha radikal yönlerini terk etmesi ve küresel ölçekte neoliberal politikaların daha geniş bir şekilde ortaya çıkması (Ronald Reagan’ın seçilmesi, vb.), AET yönünde önemli kaymalara yol açmıştır.

Avrupa Tek Pazarı stratejisi, Avrupa kapitalist ekonomilerinin rekabet gücünü artırmanın bir aracı olarak ortaya çıkmıştır. Fikir, emtia ve sermayenin serbest akışının önündeki tüm engellerin kaldırılmasının ölçek ekonomileri yaratacağı, rekabeti artıracağı ve yatırımı artıracağıydı. 1986 yılında kabul edilen Tek Avrupa Yasası (SEA) önemli bir dönüm noktasıdır. Ortaya çıkan „Birleşik Avrupa“nın neoliberal politikalardan, özelleştirmeden ve sosyal hakların erozyonundan biri olacağı belliydi.

Tek Avrupa Yasası, Toplum içi ticaretin veya sermaye akışlarının ölçeğini artırmak için basit bir araç değildi; koruyucu engellerin kaldırılması, daha az üretken ve daha az rekabetçi sektörlerin artan düşmanca baskılara maruz kaldığı anlamına geliyordu. Bu baskılar sadece yeni teknolojilerin tanıtılması ihtiyacıyla değil, aynı zamanda rekabet gücünü azaltabilecek tüm sosyal haklardan (ücret seviyeleri, toplu sözleşmeler, iş yasaları, sosyal korumalar) kurtulma ihtiyacıyla da ilgili olmak zorundaydı. Sermayenin en agresif kesimlerinin temsilcisi olarak hareket eden ve Avrupa Tek Pazarı politikalarının oluşmasında etkili olan Avrupa Sanayiciler Yuvarlak Masası’nın (ERT) merkezi rolünü göz önünde bulundurursak, bu stratejinin sınıfsal karakteri belirgin hale getirilir. ¹⁵ Dahası, iç pazarın sorularında çoğunluk oyu getirerek, Tek Avrupa Yasası üye ülkelere yönelik baskıyı artırdı ve bir neoliberal genişlemeyi artırdı. müktesebat communautaire. ¹⁶

Bir sonraki önemli adım, Avrupa para birliği ve Euro’nun ortak para birimi olarak tanıtılması için zemin ve hızı belirleyen Maastricht Antlaşması (1991) idi. Verimlilik ve üretkenlikteki ayrışmalarla işaretlenmiş bir alana sabit döviz kurları ve ardından ortak bir para biriminin getirilmesi kapitalist sömürüyü artırmak için büyük bir baskıya neden olacaktır. Guglielmo Carchedi’nin de vurguladığı gibi, parasal birlik koşulunda, „teknolojik gecikmeler enflasyon ve devalüasyondan feragat etmek zorunda kaldılar ve sermayeleri daha uzun çalışma günleri (veya haftalar) ve daha yüksek iş gücü yoğunluğu ile rekabet etmek zorunda kaldılar, yani üretim noktasında mutlak artı değerden daha yüksek oranlar dayatarak.“ ¹⁷ Maastricht Antlaşması (ve sonraki anlaşmalar), Avrupa merkezinden çevreye yeniden dağıtımın artması anlamına gelecek olan bu ayrışmalarla başa çıkma stratejisi yerine, esas olarak mali ve enflasyon kriterlerini (açık, borç ve enflasyon tavanları) içeriyordu ve bu da sadece kemer sıkmaya, refah devleti hükümlerinin kaldırılmasına yol açabilirdi, ve Avrupa genelinde neoliberal yönetim biçimlerinin tanıtılması. Emeklilik sistemlerinin açıklarını azaltmak için kısıtlayıcı ücret politikaları, kamu harcamalarındaki kesintiler ve emeklilik reformu dalgasının ardından dalga dalga (asgari emeklilik yaşındaki zamlar, emeklilik tutarlarındaki azalmalar, özelleştirilen emeklilik fonlarının zorla getirilmesi vb.) yavaş yavaş Avrupa’da norm haline geldi. Aynı zamanda, 1990’larda Avrupa Tek Pazarı’nın politikaları, telekomünikasyon, enerji ve kamu alımlarında piyasaların zorla açılması yoluyla daha fazla özelleştirmeye izin sağladı.

Küresel olarak sabit kur rejimlerinin yoğun çelişkilerinin daha geniş bir kalıbına denk gelen ve İngiltere’nin Döviz Kuru Mekanizması’ndan ayrılma kararında örnek gösterilen ekonomik ve parasal birliğin ilk aksaklıklarına rağmen, Euro yürürlüğe girdi. ¹⁸ Bunun gerçek „yapısal“ ekonomik yakınsama ile daha az ilgisi ve nispeten elverişli birikim dinamikleri ile birlikte enflasyon oranlarındaki yakınsamalarla daha fazla ilgisi vardı.

Avrupa çekirdeği ülkeleri ve özellikle de bu ülkelerle ekonomik ilişkiler geliştirmiş olan Almanya için, AB genişlemesi ve eski sosyalist ülkelerin dahil edilmesi, özellikle bu ülkeler deneyimli ve yüksek nitelikli bir iş gücü sunduğundan, yeni pazarlar açma ve yeni yatırım fırsatlarından yararlanma anlamında emperyalist bir stratejiyi temsil ediyordu, düşük işgücü maliyetleri ve sanayi ve altyapı geçmişleri, kurumsal anti-komünizm ve neoliberal, iş yanlısı mevzuat ile birlikte. Gelişmekte olan Doğu Avrupalı elitler ise, AB’ye katılımın ülkelerini Sovyet sonrası ayrılığın yol açabileceği tehlikelerden koruyabileceği, aynı zamanda ekonomilerinin daha rekabetçi sektörleri için daha fazla fırsat sağlayabileceği ve dış yatırım çekebileceği değerlendirmesinde bulunuyorlar.

Ancak, Euro’nun piyasaya sürülmesi bile rekabet gücünün artmasına yol açmadı. 2000 yılında başlatılan sözde „Lizbon Stratejisi“, AB’yi „daha iyi istihdam olanakları ve daha fazla sosyal uyumla birlikte ekonomik büyümeyi başarabilecek dünyanın en rekabetçi ve dinamik bilgi ekonomisi“ haline getirmeyi amaçlıyordu. ¹⁹ Ancak 2000’li yılların ortalarında başarı eksikliği ortadaydı. ²⁰ Ancak bu tek tip bir eğilim değildi ve başta Almanya olmak üzere Avrupa çekirdeğinin bazı ülkeleri, özellikle Avrupa Birliği içinde artan rekabet gücü yaşadı.

Birleşik Bir Avrupa Federal Devletine Doğru Bir Hareket Var mı?

Her ne kadar çok az insan bugün AB’nin bir federasyon olduğunu öne sürse de, hem ortak bir demodan hem de bu yönde işaret edecek türden bir siyasi tutarlılıktan yoksun olduğu için, entegrasyonun yönüyle ilgili soru hala açık. ²¹

Bize göre, AB bir supranasyonsal devlet biçimi değildir. Toplam sosyal sermayeler ile kapitalist devletler olarak siyasi temsilleri arasında çok düzeyli ve mutlaka çelişkili hiyerarşik bir koordinasyon biçimi olmaya devam etmektedir, bu da sınıf stratejilerini ifade eden bir biçimdir. Bu, farklı düzeylerde ve aşamalarda uluslarüstü mekanizmalar, ulus devletler, bölgesel yönetimler, çok uluslu şirketler ve erişimi uluslararası olan çıkar gruplarını içeren çok sayıda karşılıklı nüfuz eden sosyal (ekonomik, politik, ideolojik) bağlantı ağları şeklindedir. Bununla birlikte, bu karmaşık süreçlerin temelinde, bir yandan kapitalist girişimin özel çıkarlarını, diğer yandan ulus devletlerin, her ülkenin Avrupa Birliği içindeki belirli hiyerarşik konumuyla birlikte, bu başkentlerin üreme koşullarını koruma çabalarını buluyoruz. Bu anlamda modern emperyalizmin temel yönü olan kapitalist sosyal ilişkilerin ve üretim biçimlerinin uluslararasılaşmasına yönelik daha geniş bir eğilimin tezahürüdür.

Bununla birlikte, konumumuz, bu sürecin bir süper devlet veya yeni bir karma durum veya yarı devlet türü oluşturulmasına değil, sınıf stratejilerinin ve projelerinin koordinasyonuna yol açmasıdır. Uluslararası rekabetin yoğunlaşmasıyla, aynı zamanda her toplumsal oluşumun içindeki sınıf mücadelesi dinamiklerinin uyguladığı baskılarla karşı karşıya kalan Avrupa burjuvazileri, kendi sınıf stratejilerini koordine etmeyi amaçladı. AB, hem başkentler arasındaki düşmanlıkla hem de sınıf mücadeleleriyle geçiş yapan bu karmaşık ve düzensiz koordinasyonun siyasi ve kurumsal biçimidir. Ab’nin sürekli coğrafi genişlemesi ile birlikte sermayenin uluslararasılaşmasının giderek karmaşıklaşan biçimleri, bu stratejiye ulaşabilecek güçlü bir bürokratik organizasyonun kurulması ihtiyacını doğurmuştur.

AB bürokrasisinin genişlemesi ulus devletin basit bir olumsuzluğu değildir. Bütünleşme sürecinin fiilen gerçekleştirdiği egemenlik, egemenliğin alt sınıfların yararına kullanılabilecek yönlerinin erozyona uğramasıdır. Egemenliğin kapitalist iktidarın güçlenmesine atıfta bulunan temel yönleri ise yerinde kalmaktadır. Ulus devletin ortadan kaldırılması değil, onu burjuvazinin diktatörlüğüne yaklaştıran, sınıf mücadelelerinden ve alt sınıfların taleplerinden kaynaklanan her türlü baskıdan yalıtan derin bir dönüşümdür.

Dahası, koordinasyon düşmanlığı engellemez. Ve küresel ölçekte hala kapitalist devletler arasındaki birçok düşmanlık biçimine tanık oluyoruz. Düşmanlık unsurunu küçümsemek, Karl Kautsky’nin ultra emperyalizm anlayışına yakın bir şeye geri dönme riskini göze alıyor. ²² Nitekim, aşırı emperyalizm kavramının teorik ve analitik çelişkileri, Avrupa Entegrasyonunun „uluslararası“ teorilerinin çelişkilerine benzer, yani bu sürecin bir yönünü abartma, AB kurumlarının güçlendirilmesi ve AB bürokrasisinin genişlemesi ve Avrupa Birliği içindeki düşmanlık ve çatışmanın sürekli önemini ve etkisini küçümseme eğiliminde olmalarıdır. Bu nedenle, Avrupa Entegrasyon sürecinin hem AB’nin emperyalist zincirin geri kalanıyla ilişkisi hem de içindeki düşmanlıklar anlamında emperyalist bir proje olduğu konusunda ısrar etmek zorundayız. farklı ülkeler arasındaki düzensiz ilişkilerde AB içinde.

AB’nin „küresel“ karakterinin tartışılması, devletin geniş anlamda sadece ekonomik işlevlere sahip olmadığı gerçeğini göz ardı ediyor. İşlevleri arasında dış politika, ulusal savunma ve iç güvenlik, eğitim politikası, sağlık sistemleri, vatandaşların günlük yaşamına özen gösterme vb. Bunların çoğu, „Avrupa stratejilerinin“ varlığına rağmen, esasen supra-ulusal entegrasyon kapsamı dışında kalsa da, esasen ulusal entegrasyon kapsamı dışında kalsa da. Yakınlaşmalar var (yükseköğretim Bologna Süreci nedeniyle bir örnektir), ancak büyük farklılıklar devam etmektedir. Bu durum, Irak savaşı veya Kosova’nın tanınmasıyla ilgili farklı ve hatta karşıt tutumlarda örneklendirilen ortak bir AB dış ve savunma politikasının yokluğunda daha belirgindir.

Dahası, İngiltere gibi bir ülkenin AB’den çıkışına karar verme yeteneğine sahip olması da, bize göre, bir Avrupa „supra devletinin“ ortaya çıkışına tanıklık etmekten uzak olduğumuza dair tutumumuzu haklı çıkaran bir şeydir, ancak entegrasyon süreci kurucu üye ülkelerini derinden dönüştürmüştür.

Sınıf Olarak Avrupa Entegrasyonu Projesi

Yukarıdaki teorik açıklama, Avrupa Entegrasyonunun etkilerinin hafife alınması olarak okunmamalıdır. Buna karşılık, sermayenin uluslararasılaşmasının çağdaş süreçlerinin sınıfsal karakteri hakkında önemli içgörüler sunan son derece orijinal bir süreç olarak görme eğilimindeyiz.

Avrupa Entegrasyonu sadece Avrupa Birliği içindeki politikalar kümesini tanımlayan bir dizi ortak anlaşma değildir. Ne de sadece ortak bir para birimi ve kontrollerin emtia ve sermaye akışına kaldırılması. Her şeyden önce, Avrupa kapitalist sınıflarının küresel ekonomik krize ve Avrupa „sosyal modelinin“ özel krizine, kapitalist yeniden yapılanmanın saldırgan neoliberal stratejisiyle cevap verme çabalarını temsil eden bir sınıf stratejisidir. Bastiaan van Apeldoorn’un vurguladığı gibi, AB’nin gömülü neoliberalizmi Avrupa Entegrasyonunu sadece ekonomik bir süreç değil, hegemonik bir proje haline getiriyor. Avrupa’daki sermaye güçlerinin bir parçası olarak. ²³ Bu şekilde bir görünüm, Avrupa Entegrasyonu

„Gömülü neoliberalizm“ olarak adlandırdığım, hegemonik bir projeyi yansıtan veya kapsamlı bir kontrol kavramı olarak da adlandırabileceğimiz şey açısından anlaşılabilir. ulusötesi Avrupa sermayesine bağlı sosyal ve siyasi güçlerin çıkarlarını yansıttığı ve yansıttığı gibi eklemlenmiş ve yaymıştır. ²⁴

Nominal olarak Avrupa entegrasyon süreci liberal, neo-mercantilist ve sosyal-demokratik özlemlerin bir kombinasyonu olmasına rağmen, İkinci Dünya Savaşı sonrası farklı Avrupa siyasi geleneklerini endeksleyerek, sonunda neoliberalizm baskın olarak ortaya çıktı. ²⁵ Etkili bir şekilde, bu demek oluyor ki

Yeniden başlatılan Avrupa entegrasyon projesi tarafından iç piyasa programı ve para birliği yoluyla belirlenen, Lizbon ‚rekabet gücü‘ gündeminde doruğa ulaşan piyasalaşma güdüsüyle güçlendirilen ve Doğu genişlemesi tarafından daha da kilitlenen neoliberal yeniden yapılanma, sosyal uyumun amacını bir uyum mantığının hedefine bağlamıştır. ²⁶

Böylece projeyi yönlendiren sınıf öncelikleri netleşir.

Parasal Birlik, Azaltılmış Egemenlik ve Neoliberalizm

Tüm Avrupa Entegrasyon sürecinin en önemli yönü, egemenliğin önemli yönlerinin Avrupa Birliği kurumlarına eşi görülmemiş bir şekilde devredilmiş olmasıdır. Avro Bölgesi’ne üye ülkelerin para politikası üzerinde hiçbir kontrolü yoktur, devlet borçlanma uygulamalarını koordine etmelidir, denetleyici AB kurumları tarafından uygulanan „otomatik“ cezalar tehdidi altında sıkı bütçe normlarını kabul etmeli, iç piyasalarını (devlet alımları dahil) tam olarak açmalı ve derece ve niteliklerin eşdeğerliklerine ilişkin kuralları kabul etmek de dahil olmak üzere Avrupa vatandaşlarının serbest dolaşımına ilişkin Avrupa düzenlemelerine uymalıdır. Dahası, temel altyapının özelleştirilmesi zaten 1990’larda zorunlu hale getirildi. Ortak Tarım Politikaları dışında herhangi bir sübvansiyon şekli yoktur. Drahokoupil, van Apeldoorn ve Horn’un vurguladığı gibi, „Avrupa yönetimi her şeyden önce neoliberal yönetimin dünya haline gelmişti ve bu da düzenleyici işlevlerle ilgili karar alma sürecinin üye ülkelerden AB kurumlarına aktarılmasına yol açtı. ²⁷

Tek para birimi olan Euro, bu azaltılmış egemenlik mekanizmasının önemli bir yönü olmuştur. Başlangıçta ortak pazarı geliştirecek ve emtiaların ve sermayelerin serbest akışını sağlayacak ve böylece bölgesel dengesizliklere karşı birleşik bir ekonomik alan yaratacak bir mekanizma olarak tasarlanmış, en başından beri rekabet gücü ve verimlilikte büyük ayrışmalar sorunuyla karşı karşıya kaldı. Dahası, geçmişten gelen travmatik hafızasıyla enflasyondan kaçınmanın bir aracı olarak çok Alman bir para disiplini anlayışıyla en başından beri donatılmıştır. ²⁸ Fikir, çevreninkiler de dahil olmak üzere üye ülkelerin, koruma mekanizmaları olmadan yabancı rekabete maruz kalmanın neden olduğu rekabet baskısından yararlanmak için, alıştıkları koruyucu mekanizmaları terk ederek egemenliği bırakmalarıydı. Bu, kapitalist yeniden yapılanmayı ve işçilik maliyetlerindeki azalmaları teşvik edecek ve böylece yavaş yavaş daha ucuz krediye erişimle daha dengeli bir parasal alana yol alacaktır. Sotiropoulos, Milios ve Lapatsioras’ın savunduğu gibi:

DAÜ’nün [Ekonomik ve Parasal Birliğin] işleyişinden kaynaklanan baskılar kapitalist sömürünün özüne odaklanıyor ve emeğin sürekli yeniden yapılandırılmasının ön koşullarını yaratıyor. DAÜ, uluslararası rekabete maruz kalma stratejisinin aşırı bir çeşidini yürürlüğe koyar ve bu da sadece emeğin sürekli „ayarlanmasından“ dolayı var olmaya devam edebilir. Bundan sonra, DAÜ stratejisinin kapitalist iktidar için belirli bir örgütlenme şekli olduğu takip edilmektedir. . ²⁹

Avrupa Entegrasyonunun bu disiplinsel yönü, bu sürecin başka bir paradoksunu açıklayabilir: çekirdek Avrupa ülkelerine ilişkin ciddi verimlilik ve rekabet gücü boşlukları olan çevre ülkelerin, bu agresif birikim rejimine bağlılığı ve bu büyük ve yaygın rekabet baskılarına maruz kalma. En önemli husus, bu baskıdan, geçmişte alt sınıfların kesimleriyle verilen tavizleri ortadan kaldırmak ve aynı zamanda „Avrupa Fikri“nin sunduğu meşruiyeti kullanmak için bir araç olarak kullanılmaya çalışılmasıdır. Yani bu disiplin yönü, toplumun tüm dokusunu modernleştirmenin bir yolu olarak sunulmuş olsa bile, aslında alt sınıflara karşı, onları saldırgan bir neoliberal birikim rejimini kabul etmeye zorlamaya çalışmak için işaret edildi.

Daü’nün ilk aşamalarında olduğu gibi, basit para birimi koordinasyonu yerine bağımsız bir küresel Merkez Bankası ile tek para biriminin mantığı, birleşik bir ekonomik alanın sermayelerin ve malların hareketlerini kolaylaştırmak için parasal istikrar istemesiydi ve bu da 1980’lerde ve 1990’larda daha geniş finansallaşma süreciyle hızı artırdı. Bu anlamda DAÜ, „Avrupa’nın finansallaşmasının önemli bir anıdır.“ ³⁰ Fikir, bağımsız bir Avrupa Merkez Bankası’nın, İngiltere’nin 1992’den sonra DAÜ’den zorunlu çıkışında ve 1997-98’deki Güneydoğu Asya krizinde örneklendirilen ve yatırımı artırmak için para birimlerinin dolara yapay olarak çakılması tehlikesini gösteren döviz saldırılarına ve maliyetli savunmalara karşı bir koruma sunacağıydı. ³¹ Bunun işe yaraması ve enflasyonist eğilimlerin önüne geçlmesi için açık, kamu borcu ve enflasyon konusunda katı kısıtlamalar getirildi. Bununla birlikte, Euro’nun evrimini sadece teknokratik yaklaşımların bir evrimi veya hatta enflasyon takıntısı olarak görmek, Avrupa’da demokrasinin erozyon mekanizması olarak işlev görme şeklini küçümsüyor. Wolfgang Streeck’in savunduğu gibi:

Başlangıçta teknokratik bir tatbikat olarak tasarlanan parasal birlik – bu nedenle siyasi birliğin doğuracağı ulusal egemenlik ve demokrasinin temel sorularını dışlayarak – şimdi AB’yi hızla, her şeyden önce Akdeniz’de ulus devletlerin egemenliğinin ve dolayısıyla demokrasisinin sadece kağıt üzerinde var olduğu federal bir varlığa dönüştürüyor. Entegrasyon artık para politikasından maliye politikasına „dökülüyor“. Sachzwänge uluslararası piyasaların – aslında finansal varlık sahiplerinin kar ve güvenlik ihtiyaçlarının tarihsel olarak eşi görülmemiş bir şekilde güçlendirilmesi – hiçbir zaman siyasi-demokratik yollarla iradelendirilmemiş ve bugün muhtemelen her zamankinden daha az istenen bir entegrasyon inşa ediyor. ³²

Toplumsal taleplerden ve hatta seçim sürecinden kaynaklanan herhangi bir müdahaleye karşı bağışıklığı olan bağımsız bir merkez bankasının kurulması, stratejik kapitalist çıkarları alt sınıfların talep ve isteklerine karşı koruma eğiliminin de bir parçasıydı. Demophanis Papadatos’un vurguladığı gibi:

1970’ler ve 1980’lerdeki enflasyonist krizler, kredi parasının değerinin savunulamamasını temsil etti. Bu başarısızlığın sosyal ve siyasi etkileri vardı, en azından hızlı enflasyonun alacaklılar için kayıplar anlamına geldiği ve işçilerin para-ücretlerde telafi edici artışlar elde etmeye çalıştıkları için ücret pazarlığının sekteye uğraması nedeniyle. Enflasyon hedeflemesinin ve merkez bankası bağımsızlığının benimsenmesi, kapitalist sınıfın bu deneyimden ders çıkarma yeteneğinin bir göstergesiydi. ³³

Belli bir şekilde, kamu harcamalarında bir azalma anlamına gelen güçlü enflasyon karşıtı kriterlerin yanı sıra, daha ucuz ithalata karşı herhangi bir koruyucu mekanizmanın kaldırılmasıyla birlikte, kapitalist modernleşmenin bir „demir kafesinin“ oluştuğu fikri vardı. Daha az üretken ülkelerin ekonomilerinin bu son derece rekabetçi ortamda ayakta kalması ve büyümesi için, nispeten daha ucuz krediye erişimle yardım edilen kapitalist yeniden yapılanma yoluyla işgücü maliyetlerini düşürmekten ve verimliliği artırmaktan başka bir yol yoktu.

Sorun, çevre ülkeler için bunun aynı zamanda artan verimlilikle karşılanamayacak sürekli bir rekabet gücü kaybına yol açabileceğiydi. 2008-2015 yılları arasında IMF’nin baş ekonomisti Olivier Blanchard tarafından Euro Bölgesi gibi tek para birimi ekonomik alanlarında rekabet gücüne yardımcı olmak amacıyla iç devalüasyon, yani sadece reel ücretlerin değil, nominal ücretlerin de azaltılması fikri burada ortaya atmıştır:

Portekiz’in avroya üyeliği göz önüne alındığında, devalüasyon bir seçenek değildir (ve avrodan tek taraflı olarak çıkmanın, bu şekilde elde edilebilecek rekabet gücündeki herhangi bir kazancı çok aşacak kesinti maliyetlerine sahip olacağına inanıyorum). Bununla birlikte, aynı sonuç, en azından kağıt üzerinde, nominal ücrette ve takas edilemeyenlerin fiyatında bir düşüşle elde edilebilirken, takas edilebilirlerin fiyatı aynı kalır. Bu açıkça reel tüketim ücretinde aynı düşüşü ve takas edilebilirlerin göreli fiyatında aynı artışı elde eder. ³⁴

Bu fikrin, Euro’nun piyasaya sürülmesinden sonra Portekiz’in durgun ekonomik durumu göz önünde bulundurularak ortaya atılması ilginçtir. Ancak, Yunan krizine cevap vermek için bir araç olarak, gerçekten uygulandığı sadece Yunanistan’daydı.

Hem çekirdek AB ülkeleri hem de AB çevre ülkeleri için giderek daha agresif hale gelen neoliberal yönetim biçimlerine yönelik bu baskı, „karşılıklı yarar sağlayan“ bir süreç olarak veya tıpkı Avrupa burjuvazilerinin genel olarak emperyalist zincirin daha geniş düşmanca bağlamı içindeki konumunu güçlendirme süreci olarak görülmemelidir. Aynı zamanda AB içindeki emperyalist strateji ve uygulamanın bir parçasıdır. Euro Bölgesi içindeki birikim dinamikleri düzensiz ve hiyerarşiktir ve Euro, AB çevresinin ülkelerinde rekabet gücünün erozyonuna (ve Almanya gibi AB çekirdeğinin ülkelerine sağladığı eşanlamlı faydalara) ve aynı zamanda AB çevresine sahip ülkelerin borçluluğunun artmasına neden olan ayrışmalara yol açmıştır. ³⁵

Otoriter Avrupa

Cédric Durand ve Razmig Keucheyan, AB’nin „bürokratik Sezarizmi“ analizleri yoluyla Avrupa Entegrasyonu’nun doğası gereği otoriter ve antidemokratik karakterinin çok zorlayıcı bir tanımını sundular. Bu bir „Sezarizm askeri değil, mali ve bürokratiktir. Parçalanmış bir egemenliğe sahip bir siyasi varlık olan Avrupa, birliğini ancak Brüksel bürokrasisi ve uluslararası finansın yapısal bağışıklığı tarafından güvence altına alınmasının işleyişinde görebilir.“ ³⁶ Gramscian kavramlarının yaratıcı bir kullanımında, finansın rolünü herhangi bir gerçek siyasi birleşmenin olmamasını telafi eden „sözde tarihsel blok“ olarak görüyorlar. ³⁷ Avrupa kurumlarının müdahalelerinin giderek disipline edilebilirliğini ve bu demokratikleşme sürecini açıklayabilir olan özellikle Avrupa bürokratik Sezarizmidir. Şöyle yazıyorlar:

2011’den bu yana, „Europlus“ paktı, İstikrar ve Büyüme Paktı reformu ve „Avrupa Dönemi“ bütçeler ve ekonomi politikaları üzerindeki kısıtlamaları artırdı: yeniden hesaplayan ülkelerle ilgili yaptırımlar artık otomatik, bütçe taslakları ulusal parlamentolar tarafından tartışılmadan ve emeklilik sistemlerinin reformu ve işgücü piyasalarının serbestleştirilmesi Avrupa hedefleri haline gelmeden önce bile Avrupa düzeyinde inceleniyor. ³⁸

Bu, görünüşlerin aksine Troyka tarafından Yunanistan’a dayatılan mekanizmanın istisnai olmadığını anlamamıza yardımcı olabilir. Aslında, kullanılan şey tam olarak Avrupa entegrasyon sürecinin merkezinde yazılı olan sınırlı egemenlik koşuludur. Yunan deneyi, Avrupa entegrasyon projesinin iç mantığının ilk tam ifadesidir, ancak istisna değildir; aksine bu yeni normaldir.

Avrupa Entegrasyonu’nun demokrasisiz bir neoliberal anayasacılık biçimini temsil etme şekli ayrı bir öneme sahiptir. Bununla, gerçekten de agresif bir şekilde neoliberal yönelime sahip bir dizi anayasallaştırılmış kurum ve politika yönü olmasına rağmen – belirli bir Avrupa neoliberal hukuk devleti – bunun bir Avrupa halkına, Avrupa sivil toplumuna ve hatta bir Avrupa polity’sine atıfta bulunulmamakla birleştirilmediğini kastediyoruz. Aşırı neoliberal supranasyonal garantörlükler, başka bir deyişle, herhangi bir demokratik karar alma veya demokratik meşruiyete başvurmaz. Buna, Avrupa ve ulusal mevzuat arasındaki ilişki ile ilgili tamamlayıcılık ilkesini de eklemeliyiz. Avrupa mevzuatı, eğitimin içeriği gibi uluslukların kültürel çekirdeği olarak kabul edilenlere dokunmasa da, sosyo-ekonomik durumun tüm önemli yönleri Avrupa düzenlemesinin önceliğine devredildi. Bu, Avrupalı kapitalist sınıfların ve siyasi temsilcilerinin, özelleştirme, emeklilik reformu ve hatta emek reformunun yönleriyle ilgili AB yönergelerine uyma zorunluluğu adına alt sınıflarla müzakere ve çatışma süreçlerinden kaçınma olanağı sundu.

Yunanistan’daki kemer sıkma programlarının disiplin yönleri, ab düzeyinde ve entegrasyon sürecinde gerçekleştirilen „hukukun üstünlüğü“ versiyonunun doğası gereği demokratik olmayan karakteri nedeniyle, neoliberalizmin tüm AB kurumsal dokusunda disiplinsel olarak anayasalaştırılmasının yanı sıra demokratik prosedürlerin ve halk egemenliğinin sürekli olarak baltalanmasında da yardımcı oluyor. ³⁹ Wolfgang Streeck’in de gösterdiği gibi, demokrasinin neoliberalizm ve borç mekanizmalarıyla erozyona uğramasının bu daha geniş süreci, vatandaşın figürünün alacaklı figürüyle değiştirilmesiyle de bağlantılıdır. ⁴⁰

Egemenliğin Avrupa Entegrasyonu ile erozyona uğramasının otoriter ve disiplinli yönleri de Poulantzas’ın otoriter devletçilik olarak tanımladığı şeyin tam ifadesidir. ⁴¹ Poulantzas’a göre parlamenter demokrasinin gerilemesi, Yürütmenin ve Devlet bürokrasisinin karar rolünün artması ve karar alma süreçlerinin demokratik kontrolden yalıtulması gibi otoriter devletçiliği karakterize eden temel yönler, AB düzeyinde şiddetlenmiş bir biçimde ortaya çıkmaktadır. „Terörle mücadele“ önlemlerinden „Kale-Avrupa“nın göçmen ve mülteci karşıtı politikalarına kadar AB’nin otoriter ve antidemokratik karakteri açıktır.

Avrupa Entegrasyonunun Mevcut Krizi ve Kopma Stratejisi İhtiyacı

Avrupa Entegrasyonunun derin bir krizinin belirtileri çoğaldı. 2016’daki İngiliz referandumu ve Avrupa Birliği’nden çıkış süreci başlatma kararı buna örnektir. Dünyanın en büyük beşinci ekonomisi, sözde en gelişmiş ekonomik entegrasyon biçimini terk etmek için referandum yoluyla karar verdiğinde, entegrasyon sürecinde sorunlar olduğu aşikardır. Tüm süreçte, bu tür süreçlerde söz sahibi olduklarında seçmenlerin tepkisinde örneklendirilen büyüyen bir meşruiyet krizi yaşanıyor. Avrupa Entegrasyonu’na eleştirel bakan herkese yöneltilen „popülizm“ ve „milliyetçilik“ ile ilgili tiradelerin aksine, ortaya çıkan şeyin bir tür „proto-faşizm“ değil, insanların kendi yaşamları üzerinde kontrol eksikliği, alaycı bir siyasi sınıfa karşı öfke, AB’nin demokratik olmayan kurumsal ve siyasi çerçevesine karşı inançsızlığın yarattığı kaygı olduğu konusunda ısrar ediyoruz. ve demokrasi arzusunun azat, dayanışma ve adalet olarak.

Yunan davası, AB çerçevesinde, gömülü neoliberalizmine tam olarak bağlı kalmak dışında farklı bir politika müzakere etmenin mümkün olmadığını açıkça ortaya koymuştur. AB mekanizmasının, AB içinde farklı bir rota seçmeye çalışan herkese iradesini dayatma kabiliyeti, Yunan davasında tam olarak ifade edildi.

Bu azaltılmış egemenlik mekanizması, Avrupa Entegrasyonu’nun hem neoliberal hem de otoriter ve disiplinsel karakterinin temel bir yönüyse, hem Eurosystem’in finansal, parasal ve kurumsal mimarisinden kopma hem de demokratik süreçlerin derinleşmesi anlamında halk egemenliğinin geri kazanılması sorunu merkezi bir siyasi zorunluluk haline gelir.

AB’nin bir sınıf projesi olarak derinlere gömülmüş neoliberalizmi ve otoriterliği, alternatifleri gerçekten düşünmek için „başka bir AB“ açısından düşünmenin ötesine geçmemiz ve Avrupacılığın „epistemolojik engelini“ aşmamız anlamına geliyor. ⁴² Somut olarak, bu, aslında alt sınıfların lehine olan herhangi bir politika için gerekli başlangıç noktası olarak Avro Bölgesi’nden gerekli çıkışla başlayarak AB ile bir kopuş stratejisi önermektedir. ⁴³ Bu sadece para politikasının „teknik“ bir sorunu olarak değil, genel olarak uluslararası sermayenin sistemik şiddetine ve özellikle AB’nin gömülü neoliberalizmine karşı demokratik kontrolün daha geniş bir iyileşme sürecinin bir parçası olarak görülmelidir. Bu anlamda çağdaş emperyalizmle bir kopuştur.

Egemenlik kavramıyla, özellikle de milliyetçilik, ırkçılık ve sömürgecilikle ilişkisiyle ilgili sorunları hepimiz biliyoruz. Ancak, burada burjuva „egemenlik“ten farklı bir toplumsal ittifaka dayanan bir egemenlik biçiminden bahsediyoruz. Bu geri kazanılmış halk egemenliğinin „halkı“, kökeni veya etnik kökeni ne olursa olsun, alt sınıfların Avrupa kapitalist sınıflarının politikalarına karşı ortak koşuluna dayanan bir ittifak olacaktır. Dayanışma ve ortak mücadelelerine, toplum için alternatif bir anlatının mücadelesiyle detaylandırılmasına dayanacaktı. Bu anlatı, bizi kemer sıkma, borç ve otoriterlik kısır döngüsünden çıkarabilecek ve yenilenen sosyalist bir bakış açısının yolunu açabilecek radikal bir devletleştirme, demokratik katılım, yeniden dağıtım ve öz yönetim programı şeklinde olabilir. Subaltern sınıfların geniş bir ittifakının eklemlenmesi, radikal bir geçiş programı, mücadele eden insanların kolektif deneyleri ve marifetleriyle birlikte yeni bir „Birleşik Cephe“ biçiminin demokratik örgütlenme biçimleri anlamında potansiyel yeni bir tarihsel bloktan bahsediyoruz. AB’nin emperyalist inşasına karşı gerçek enternasyonalizm imkanı sunuyor. Güçlü hareketlerin ülkeleri Avro Bölgesi veya AB’den çıkmaya zorlamasıyla potansiyel bir kopma stratejisi, aslında Avrupa Birliği’nin parçalanma süreçlerini hızlandırabilecek örnekler oluşturabilir.

Sınıf stratejilerinin maddi yoğunlaşması olarak, Avrupa Entegrasyonu sınıf düşmanlıkları tarafından geçilen bir süreçtir ve belirli sınıfsal güç ilişkileri hem tarihini hem de belirli kurumsal yapılandırmasını açıklayabilir. Ancak, bu başlangıç noktasından, sınıflar arasındaki güç ilişkilerinin Avrupa’yı içinden değiştireceği sonucuna atlamamalıyız, çünkü özel ekonomik, kurumsal ve parasal mimarisi, tüm Avrupa’daki alt sınıfların mücadelelerinin, farklı toplumsal oluşumlardaki farklı zamansallıkları nedeniyle mutlaka düzensiz olan mücadelelerin gerçek koordinasyonunun önündeki maddi engelleri temsil eder. Bu, kopma ve çıkma stratejisini toplumsal değişim için gerekli koşul haline getiren şey, aynı zamanda hareketler arasında yeni koordinasyon ve işbirliği biçimleri yaratma olasılığı için de.

Hakim ideolojik efsanenin aksine, Avrupa Entegrasyonu „geri döndürülemez“ değildir. Buna karşılık, konjonktürün belirli dinamiklerine ve güçlerin ilişkisine bağlı olarak bir sınıf stratejisidir. Bugün, giderek daha fazla insanın „Avrupa rüyasının“ bir „Avrupa kabusuna“ dönüştüğünü fark etmesiyle karşı karşıya kalan, böyle bir kopma stratejisinin detaylandırılması gereğinden fazladır.

Başvuru

←1	Inter takma adını görün: Ernest Mandel, Avrupa Amerika’ya Karşı? Emperyalizmin Çelişkileri (Londra: Merlin Press, 1968); Nicos Poulantzas, Çağdaş Kapitalizm Sınıfları (Londra: NLB, 1975); Werner Bonefeld, ed., Avrupa’nın Siyaseti: ParaSal Birlik ve Sınıf (Londra: Palgrave, 2001); Guglielmo Carchedi, Başka Bir Avrupa İçin: Avrupa Ekonomik Entegrasyonunun Sınıf Analizi (Londra: Verso, 2001); Bastian van Apeldoorn, Ulusötesi Kapitalizm ve Avrupa Entegrasyonu Mücadelesi,(Londra: Routledge 2002); Bernard H. Moss, ed., Krizde Para Birliği: Neo-liberal Bir Yapı olarak Avrupa Entegrasyonu (Londra: Palgrave, 2005).
←2	Barry Eichengreen, 1945’ten beri Avrupa Ekonomisi: Eşgüdümlü Kapitalizm ve Ötesi (Princeton: Princeton University Press, 2007).
←3	Jean Monnet figüründe Perry Anderson, The New Old World (Londra: Verso, 2009) bakınız. İkinci Dünya Savaşı sonrası Avrupa ile Avrupa Entegrasyonu ve Atlantik ekonomik ve siyasi ilişkiler arasındaki ilişki ile ilgili ABD dış politikası hakkında, Bkz. Kees van der Pilj, Atlantik Egemen Sınıfının Yapımı (Londra: Verso, 1984). Milward’ın belirttiği gibi: „Amerikan önerilerinin de esasen siyasi bir mantığı vardı, batı Avrupa’da stratejik bir siyasi blok oluşturulması. […] Ancak bunun altında ekonomik bir argüman da vardı. Daha büyük bir pazarın, Avrupa üretimindeki verimlilik seviyelerini artırarak Avrupa’nın Amerikan yardımına daha az bağımlı hale gelmesi için Avrupa’nın ürettiği malların fiyatlarını düşüreceği savunulan açıklamada, „Avrupa’nın amerikan yardımlarına daha az bağımlı hale gelmesi için Avrupa’nın ürettiği malların fiyatlarını düşüreceği savunulamıştır.“ Alan Milward, Ulus Devletin Avrupa Kurtarması, 2.
←4	Bu konuda Spyros Sakellaropoulos ve Panagiotis Sotiris, „Modern Emperyalizm Olarak Amerikan Dış Politikası: Silahlı İnsancıllıktan Önleyici Savaşa,“ Bilim ve Toplum 72, no. 2 (Nisan 2008): 208-35.
←5	Anderson, Yeni Eski Dünya,10.
←6	Batı Avrupa’nın Batı Almanya ile ticaretinin önemi üzerine Milward, The European Rescue’ya bakın.
←7	Farklı yaklaşımlarda, Avrupa Entegrasyonunun kolektif hacim Sınırları ve Sorunlarına bakın. 30 Mayıs – 2 Haziran 1961 Konferansı (Lahey: Martinus Nijhoff, 1963). Ayrıca bakınız Anderson, Yeni Eski Dünya; Andrew Moravcsik, „Demokratik Açığı Savunmak İçin: Avrupa Birliği’nde Meşruiyetin Yeniden Değerlendirilmesi,“ Ortak Piyasa Çalışmaları Dergisi 40, no. 4 (2002): 603–24; Michael Burgess, Federalizm ve Avrupa Birliği: Avrupa’nın İnşası 1950-2000, (Londra: Routledge, 2000).
←8	John McCormick, Avrupa Birliği’ni Anlamak: Özlü Bir Giriş (Londra: MacMillan, 1999); Bernard H. Moss, „Neo-liberal Anayasa: AK Hukuk ve Tarih“, Moss, ed., Krizde Para Birliği .
←9	F.A. Hayek, Bireycilik ve Ekonomik Düzen (Chicago: Chicago Üniversitesi, 1968), 269.
←10	Bkz. Michel Foucault, Biyopolitiğin Doğuşu: Collège de France 1978-79’daki Dersler,ed. Michel Senellart, trans. Graham Burchell (Londra: Palgrave, 2008). Ordo-liberalizm üzerine Christopher S. Allen bakın, „‚Ordo-Liberalizm‘ Trumps Keynesyanizm: Federal Almanya Cumhuriyeti ve AB’de Ekonomi Politikası,“ Moss, ed., Krizde Para Birliği; Pierre Dardot ve Christian Laval, Dünyanın Yeni Yolu: Neoliberal Society üzerine,trans. Gregory Elliot (Londra: Verso, 2013). Bu geleneğin AB çerçevesindeki Alman politika seçimlerinde sürekli ilgisi üzerine, bkz: Frédéric Lordon, On acheve bien les Grecques. Chroniques de l’Euro (Paris: les liens qui liberent, 2015).
←11	John Gillingham, Avrupa Entegrasyonu, 1950-2003: Superstate mi, Yeni Pazar Ekonomisi mi? (Cambridge: Cambridge University Press, 2003), 7.
←12	Avrupa’da İkinci Dünya Savaşı sonrası tarım bağlamında CAP’in tarihi hakkında Milward, The European Rescue’ya bakın.
←13	1960’larda ve 1970’lerde özellikle İtalyan Komünist Partisi’nin Avrupa Entegrasyonu’na karşı tutumları üzerine.
←14	Parasal birliğe Marksist bir bakış açısı ve bu tür politikaların uygulanmasına yönelik herhangi bir girişimin doğasında bulunan çelişkiler için Klaus Busch, Die Kriese der Europäischen Gemeinshaft (Köln-Frankfurt: Europäishen Verlangsasalt, 1978) ve Carchedi, For Another Europe’a bakın.
←15	ERT’de Bastiaan van Apeldoorn, Ulusötesi Kapitalizm ve Entegrasyon Mücadelesi’ne bakın (Londra: Routledge, 2002); Otto Holman ve Kees van der Pijl, „Ulusötesi Avrupa İşinde Yapı ve Süreç“, Alan W. Cafruny ve Magnus Ryner, eds., Harap Bir Kale? Avrupa’da Neoliberal Hegemonya ve Dönüşüm (Lanham: Rowman & Littlefield, 2003).
←16	„[T]o Tek Avrupa Yasası, neredeyse gizlilikle, Bir Antlaşma değişikliği ile elde edilen Topluluğun kurumsal evriminde en dramatik gelişmeyi getirdi: Tek Pazar’ın çoğu alanında çoğunluk oylaması.“ J.H.H. Weiler, „Statükoyu savunmak için: Avrupa’nın anayasal Sonderweg,“,J.H.H. Weiler ve Marlene Wind, eds., Avrupa Anayasacılık Devlet Ötesi (Cambridge: Cambridge University Press, 2003), 10.
←17	Carchedi, Başka Bir Avrupa İçin,138.
←18	Sabit döviz kuru rejimlerinin çelişkileri üzerine Paul Krugman, Para Birimleri ve Krizler (Cambridge, Mass.: MIT Press, 1992) ve Depresyon Ekonomisinin Dönüşü ve 2008 Krizi (New York: WW Norton, 2008).
←19	Jennifer Blanke ve Augusto Lopez-Claros, Lizbon İncelemesi 2004: Avrupa’daki Politika ve Reformların Değerlendirilmesi (Cenevre: Dünya Ekonomik Forumu), 1.
←20	Tania Zgajewski ve Kalila Hajjar, Lizbon Stratejisi: Hangi başarısızlık? Kimin başarısızlığı? Ve neden (Brüksel: Akademi Basını, 2005).
←21	Daha yakın entegrasyonu açıkça destekleyen teorisyenler bile, karşı karşıya olduğumuz şeyin daha çok potansiyel bir konfederasyon gibi olduğunu öne sürdüler. Bkz. Giandomenico Majone, Avrupa Entegrasyonunun İkilemleri: Stealth’in Entegrasyonunun Belirsizlikleri ve Tuzakları (Oxford: Oxford University Press 2005). Buna karşılık Jan Zielonka, Avrupa’nın egemen devletlerin „westphalian“ sistemine değil, „neo-ortaçağ“ bir imparatorluk biçimine taşındısını öne sürmektedir. Jan Zielonka, Avrupa’yı İmparatorluk olarak görün: Genişleyen Avrupa Birliği’nin Doğası (Oxford: Oxford University Press, 2006).
←22	„Bu nedenle, tamamen ekonomik açıdan kapitalizmin, kartelleşmenin dış politikaya çevrilmesi olan başka bir aşamada hala Jive olabilmesi imkansız değildir: elbette emperyalizme karşı olduğu kadar enerjik bir şekilde mücadele etmeliyiz, ancak tehlikeleri silahlanma yarışında ve dünya barışına yönelik tehditte değil, başka bir yönde yatan ultra emperyalizmin bir aşamasıdır. […] Dünya Savaşı, emperyalizm Avusturya için bir gereklilik olduğu için değil, kendi yapısı gereği kendi emperyalizmiyle kendini tehlikeye attığı için ortaya çıktı. Emperyalizm ancak kültürel olarak çok altındaki tarım bölgelerine bağlı, içsel homojen bir Devlete güç verebilirdi. […] Ancak tamamen ekonomik açıdan bakıldığında, emperyalizmin yerini nihayet emperyalistlerin kutsal ittifakının almasına neden olan bu şiddetli patlamayı önleyecek başka bir şey yoktur.“ Karl Kautsky, „Ultra-Emperyalizm“ (1914).
←23	Van Apeldoorn, Ulusötesi Kapitalizm; Alan W. Cafruny ve Magnus Ryner, eds., Harap Kale mi? Avrupa’da Neoliberal Hegemonya ve Dönüşüm (Lanham: Rowman & Littlefield Publishers, 2003); Moss (ed.), Krizde Para Birliği .
←24	Bastiaan van Apeldoorn, Jan Drahokoupil ve Laura Horn, eds., „Gömülü Neoliberalizmin Çelişkileri ve Avrupa’nın Çok Düzeyli Meşruiyet Krizi: Avrupa Projesi ve Sınırları“, eds. Lizbon’dan Lizbon’a (Londra: Palgrave Macmillan, 2009), 22.
←25	Van Apeldoorn, „Çelişkiler“, 29.
←26	Van Apeldoorn, „Çelişkiler“, 33.
←27	Jan Drahokoupil, Bastiaan van Apeldoorn ve Laura Horn, „Giriş: Avrupa Yönetişiminin Kritik Siyasi Ekonomisine Doğru“, Bastiaan van Apeldoorn, Jan Drahokoupil ve Laura Horn, eds., Avrupa Liberal Yönetişiminin Çelişkileri ve Sınırları. Lizbon’dan Lizbon’a (Londra: Palgrave Macmillan, 2009), 4; Avrupa’da artık kapitalist piyasa ekonomisinin işlemesine izin veren düzenleyici çerçeveyi sağlayan ulusal devletler değil – daha ziyade, giderek, burada ab ve Avrupa entegrasyon süreci tarafından kilit bir rol oynanıyor. Bkz. Drahokoupil, van Apeldoorn ve Horn, „Giriş“, 12-13.
←28	Bernard H. Moss, „ERM’den DAÜ’ye: AK Paracılık ve Hoşnutsuzlukları“, Moss, ed., Krizde Para Birliği,145-69; Lordon, Achève bien les Grecs üzerinde .
←29	Dimitris P. Sotiropoulos, John Milios ve Spyros Lapatsioras, Çağdaş Kapitalizmin Politik Ekonomisi ve Krizi: Demystifying Finance (Londra ve New York: Routledge. 2013), 192.
←30	Cédric Durand, „Giriş: Qu’est-ce que l’Europe?“ Cédric Durand, ed., En finir avec l’Europe (Paris: La Fabrique, 2013), 3.
←31	Krugman, Dönüş .
←32	Wolfgang Streeck, „Piyasalar ve Halklar: Demokratik Kapitalizm ve Avrupa Entegrasyonu,“ New Left Review II, no. 73 (Ocak-Şubat 2012): 67.
←33	Demophanes Papadatos, „Çağdaş Kapitalizmde Merkez Bankacılığı: Enflasyon Hedefleme ve Finansal Krizler“, Kostas Lapavitsas, ed., Krizde Finansallaşma (Leiden: Brill, 2012), 133.
←34	Olivier Blanchard, „Euroİçinde Uyum: Portekiz’in Zor Durumu,“ Portekiz Ekonomi Dergisi 6, No. 1 (Nisan 2007): 15.
←35	AB içindeki birikimin düzensiz ve farklı dinamikleri ve Avro Bölgesi’nin krizinin patlak vermesinden sonraki rolleri üzerine Kostas Lapavitsas ve ark., Euro Bölgesi’nde Kriz (Londra: Verso, 2012).
←36	Cédric Durand ve Razmig Keucheyan, „Un césarisme bürokratique,“ Cédric Durand, ed., En finir avec l’Europe (Paris: La Fabrique, 2013), 90-91.
←37	Durand ve Keucheyan, „Un césarisme bürokratikliği,“ 101.
←38	Durand ve Keucheyan, „Un césarisme bürokratikliği,“ 108.
←39	Giandomenico Majone, Avrupa Birliği’ni tartışırken anayasacılık ve demokrasi arasında ayrım yapma gereğini vurguladı. Bkz. Majone, Avrupa Entegrasyonunun İkilemleri .
←40	Wolfgang Streeck, Zaman kazanıyor. Demokratik Kapitalizmin Gecikmiş Krizi (Londra: Verso, 2014).
←41	Nicos Poulantzas, Devlet, Güç ve Sosyalizm (Londra: Verso, 1980).
←42	Stathis Kouvelakis, „Giriş: Avrupacılığın Sonu“, Kostas Lapavitsas ve ark. , Euro Bölgesi’nde kriz,xiv-xxi.
←43	Heiner Flassbeck ve Kostas Lapavitsas, Troyka’ya karşı. Euro Bölgesi’nde Kriz ve Kemer Sıkma (Londra: Verso, 2015).

Panagiotis Sotiris Girit Üniversitesi, Panteion Üniversitesi, Ege Üniversitesi ve Atina Üniversitesi’nde yardımcı öğretim görevlisi olarak sosyal ve politik felsefe dersleri verdi. Araştırma alanları arasında Marksist felsefe, Louis Althusser’in çalışmaları ve Yunanistan’daki sosyal ve politik hareketler yer almaktadır.

Spyros Sakellaropoulos Konu Devlet ve Politilal Teori konusunda uzmanlaşmış Panteion Üniversitesi Sosyal Politikalar Bölümü’nde Doçenttir. Araştırma alanları Devlet teorisi, Modern Rum ve Kıbrıs toplumlarının incelenmesi ve kapitalist üretim şeklinin gelişimi teorisi üzerine yoğunlaşmaktadır. Yunanca, İngilizce, İspanyolca ve Fransızca araştırma ilgi alanları üzerine çok sayıda kitap ve makale yazmıştır.

Eski Makaleler

• Kavram Olarak Endikasyon: Althusser, Spinoza ve „Groupes Althussériens“ Mantığı (1965-1968)18 Temmuz 2016, Temmuz 2016, BuAlthusser, teorik müdahalelerini endikasyon olarak görerek, onları daha büyük bir sürecin anları olarak anladığının sinyallerini verir: kolektif bir araştırma pratiği.
• Bir Hareketi Tahliye Edemezsiniz: Abd’de Konut Adaleti stratejileri1 Ekim 2015, CumaNeoliberal gentrifikasyon çirkin seviyelere hızlandıkça, ortaya çıkan ve uzun vadeli direniş stratejilerini paylaşmak için üç konut mücadelesi merkezine odaklanıyoruz. Yaparken …
• Ferguson: Tabandan Mesaj25 Kasım 2014, Kasım 2014, BuAmerika Birleşik Devletleri’nde ırk konusunda liberal bir iyimserlik var ve dün geceki Ferguson büyük jüri kararı, altında yatan rahatlığın maskesini düştü.
• Ülkeleri Yok Etme Kuralları: 20. Yüzyılın Başlarında Çin ve Sömürge Dünyası1 Şubat 2018, Şubat 2018, Ocak 2018, Ocak 2018J. A. Hobson Emperyalizm: Bir Çalışma (1902) yazarken, yüzyılın önemli bir Çinli entelektüel ve gazetecisi olan Liang Qichao bir …
• Arjantin: Demokratik Yollarla Diktatörlük mü?11 Nisan 2016, BugünBiz Arjantin’de kitle iletişim araçları ve sosyal ağlar dünyasında daha modern, çok yönlü, çok daha özenli bir sağcı ile karşı karşıyayız…
• Kesişen Picket Satırları: İfade Özgürlüğü, Filistin ve CUNY Sözleşmesi23 Haziran 2016, Temmuz 2016, BuCUNY’nin hareketleri yönetimi ve NY hükümetinin saldırısını tersine çevirmekse, birliği ekonomiciliği geçmeye zorlamaları gerekecektir …
• İlkel Birikim ve Devlet Formu: Yakalama Aygıtı Olarak Ulusal Borç29 Ekim 2014, CumaPDF Sermayeyi, sermayenin tam gelişmeyi sağladığı aklın yokluğuna maruz bırakma zamanı geldi: ve bu an …
• Sahiplenici Milliyetçilik: Irk, Sınıf ve Mülkün Yaşam Dünyaları1 Şubat 2018, Şubat 2018, Ocak 2018, Ocak 2018Mevcut siyasi an, yukarıda tartışılan mülkiyet mantığı ile kavrandığında, ayrıcalıkları güvence altına alma beklentileri de dahil olmak üzere mülkiyet ideolojilerinin nasıl olduğunu düşünmemizi gerektirir …