İşte Hintli yazar Arundhati Roy’un Secours Rouge de Belgiquetarafından çevrilen bir makalesi . Web sitelerinde, www.secoursrouge.orgYazar ve daha genel olarak dünyadaki devrimci ve ilerici hareketlerin bakısı hakkında bilgi bulacaksınız.

Kırmızı Bayrak

———–

Secours Rouge Belgique’den not: Şubat 2010’da, beklenmedik bir şekilde, Arundhati Roy, çoğu üyeleri büyük madencilik şirketlerini, devleti ve çeşitli polis ve milislerini silahlandıran kabilelerin bir karışımının beşiği olan Orta Hindistan’ın Dandakaranya ormanlarının yasak bölgelerine gitmeye karar verdi. Silahlı gerillalar, aileleri ve yoldaşlarıyla yaptığı ilk doğrudan gazetecilik toplantısını ayrıntılı olarak kaydetti ve haftalarca ormanları kendi riskiyle tırmıkladı.

Bu makale 19 Mart 2010 Cuma günü Delhi’nin ‚Outlook Dergisi’nde yayınlandı ve Belçika’nın Kızıl Kurtarma’sının bakımı tarafından çevrildi. Tüm dipnotlar çevirmen tarafından.

‚Yoldaşlarla yürüyüşüm‘

Makineye yazılan özet not, kapalı bir zarfta kapımın altından kaydı ve Hindistan’ın İç Güvenliğe En Büyük Tehdidi ile randevumu doğruladı [1]. Aylardır onlardan haber bekliyordum.

Dantewara, Chhattisgarh’daki Ma Danteshwari Tapınağı’nda olmak zorundaydım. Bu, kötü hava koşullarını, delinmeleri, ablukaları, ulaşım grevlerini ve saf kötü şansı hesaba katmak içindi. Notta şöyle denildi: „Yazarın bir kamera, bir tilak (Hinduların alnındaki işaret) ve bir hindistancevizi olması gerekecek. Tanışacak kişinin bir şapkası, ‚Hindi Outlook‘ dergisi ve muzları olacak. Şifre: Namashkar Guruji“.

Namashkar Guruji. Bir erkeği bekleyip beklemeyeceğini merak ediyordum. Ya bıyık almam gerekse?

Dantewara’yı tanımlamanın birçok yolu vardır. Bu bir oksimoron. Hindistan’ın kalbinde şiddetli bir şekilde döşenen bir sınır kasabasıdır. Bir savaşın merkezidir. Tepetaklak, tepetaklak bir şehir.

Dantewara’da polis her türlü kıyafeti giyer ve isyancılar üniforma giyer. Hapishanenin müdürü hapiste. Mahkumlar serbest (300’ü iki yıl önce eski şehir hapishanesinden kaçtı). Tecavüze uğrayan kadınlar polis tarafından gözaltında. kermeste konuşmalar yaparlar.

Indravati Nehri’nin karşısında, Maoistlerin kontrolündeki bölgede, polisin ‚Pakistan‘ dediği yer yerdir [2]. Orada köyler bomboş ama orman insanlarla dolu. Okulda olması gereken çocuklar doğada koşar. Ormanda gerçekleşen ölümcül savaş, hükümetin hem gurur hem de korktuğu bir savaştır.

Yeşil Av Operasyonu hem ilan edildi hem de reddedildi. Hindistan İçişleri Bakanı (ve bu savaşı yöneten) P. Chidambaram, bunun var olmadığını, bunun bir medya icadı olduğunu söylüyor. Yine de, ona önemli miktarda fon ayrıldı ve bunun için on binlerce polis ve paramiliter seferber ediliyor. Savaş tiyatrosu Orta Hindistan’ın ormanları olmasına rağmen, hepimiz için sonuçları olacaktır.

Eğer hayaletler birinin ısrarcı ruhlarıysa ya da var olmaktan çıkmış bir şeyse, belki de ormana çarpan yeni dört şeritli otoyol bir hayaletin tam tersidir. Belki de bu henüz gerçekleşmemiş olan şey için iyi bir şeydir.

Ormandaki antagonistler hemen hemen her seviyede farklı ve düzensizdir. Bir yandan, para, ateş gücü, medya ve ortaya çıkan bir süper gücün fazlalığı ile donası çıkmış büyük bir paramiliter güç var.

Diğer tarafta, olağanüstü ve şiddetli bir silahlı isyan geçmişine sahip, mükemmel organize edilmiş ve yüksek motivasyonlu bir Maocu gerillanın savaş gücü tarafından desteklenen geleneksel silahlarla donamış sıradan köylüler var. Maocular ve paramiliterler geçmişte birkaç kez eski avatarlarıyla savaşan eski düşmanlardır: 50’lerde Telegana’da, Batı Bengal’de, Bihar’da, 60’ların sonunda ve 70’lerde Andhra Pradeş’teki Srikakulam’da ve daha sonra 80’lerden beri andhra Pradeş, Bihar ve Maharashtra’da ve bugüne kadar her zaman.

Birbirlerinin taktiklerine aşinaydılar ve birbirlerinin savaş kılavuzlarını yakından incelediler. Her seferinde, Maoistlerin (veya önceki avatarlarının) sadece dövülmediği, aynı zamanda kelimenin tam anlamıyla fiziksel olarak yok edildiği görülüyordu. Her seferinde, her zamankinden daha düzenli, daha kararlı ve daha etkili bir şekilde yeniden ortaya çıktılar. Bugün, bir kez daha, isyan chhattisgarh, Jharkhand, Orissa ve Batı Bengal mineral bakımından zengin ormanları boyunca yayıldı – milyonlarca Hint kabilesine ev sahipliği yapan, iş dünyasında bir rüya ülke.

Liberal vicdanın, ormanlardaki savaşın, seçimlere komedi, parlamentoya domuz ahırı diyen ve Hint devletini devirme niyetini açıkça beyan eden hükümet ile Maocular arasında bir savaş olduğuna inanması daha kolaydır. Orta Hindistan’ın kabile nüfusunun Mao’dan birkaç yüzyıl öncesine dayanan bir direniş geçmişine sahip olduğunu unutmak uygundur (Elbette bir banalliktir: bu tarihe sahip olmasalardı, artık var olmazlardı!). Ho, Oraon, Kols, Santhals, Mundals ve Gonds İngilizlere, zamindarlara (imparatorlar zamanında vergi tahsildarları [3] ve tefecilere karşı birkaç kez isyan ettiler.

İsyanlar acımasızca ezildi, binlerce insan öldürüldü, ama halk asla fethedilmedi. Bağımsızlık sonrasında bile, batı Bengal’deki Naxalbari köyünde (naxalite kelimesinin – şimdi ‚Maoist‘ ile birbirinin yerine kullanıldığı- Maoist olarak tanımlanabilecek ilk isyanın merkezinde kabile halkları vardı. O zamandan beri, Naxalite siyaseti, naxalites hakkında olduğu kadar kabileler hakkında da çok şey söyleyen kabile ayaklanmalarıyla ayrılmaz bir şekilde iç içe geçmiştir. Bu isyanın mirası, Hindistan Hükümeti tarafından kasıtlı olarak izole edilmiş ve marjinalleştirilmiş öfkeli bir nüfusu geride bırakmıştır. Hint demokrasisinin ahlaki temeli olan Hindistan Anayasası, 1950 yılında parlamento tarafından kabul edildi. Kabile halkları için trajik bir gündü. Anayasa sömürge politikasını onayladı ve Hükümeti kabile vatanlarının koruyucusu yaptı. Bir gecede, tüm kabile nüfusunu kendi topraklarının gecekondularına dönüştürdü. Onları orman ürünlerine ilişkin geleneksel haklarından mahrum etti, tüm yaşam biçimini kriminalize etti. Oy kullanma hakkı karşılığında, onları geçim ve haysiyet haklarından mahrum etti. Onları mülksüzleştirmeye ve aşağı doğru bir yoksulluk sarmalına iten hükümet, acımasız bir el çabukluğuyla, kendi sefaletlerini onlara karşı kullanmaya başladı. Ne zaman büyük bir nüfusu yerinden etmesi gerekse – barajlar, sulama projeleri, madenler için – ‚kabileleri baskın eğilime uyarlamaktan veya onlara ‚modern kalkınmanın meyvelerini‘ vermekten bahsetti. Hindistan’ın ‚ilerlemesinden‘ kaynaklanan mülteciler olan on milyonlarca yerinden edilmiş insanın (sadece büyük barajlar için 30 milyondan fazla) büyük çoğunluğu kabiledir. Hükümet kabile halkı için refahtan bahsetmeye başladığında, endişelenmenin zamanı geldi.

En son endişenin ifadesi, bir ‚kültür müzesinde‘ yaşayan bir kabile nüfusu istemediğini söyleyen İçişleri Bakanı’ndan geldi. Aşiretlerin refahı, birkaç büyük madencilik şirketinin çıkarlarını temsil eden kurumsal bir avukat olarak kariyeri boyunca bu kadar öncelikli görünmüyordu. Bu, yeni endişesinin temellerini daha iyi anlamak için bir fikir olabilir. Son beş yıl içinde, Chhattisgarh, Jharkhand, Orissa ve Batı Bengal hükümetleri, çelik fabrikaları, demir sünger tesisleri şirketleri [4], enerji tesisleri, alüminyum rafinerileri ile milyarlarca dolarlık, hepsi gizli yüzlerce MOU (Mutabakat Zaptı) imzaladılar. , barajlar ve madenler. Bu MOU’ların paraya dönüşmesi için kabilelerin taşınması gerekiyor.

Bu yüzden, bu savaş.

Kendisine demokrasi diyen bir ülke kendi sınırları içinde açıkça savaş ilan ettiğinde, bu savaş neye benziyor? Direnişin şansı var mı? Bir tane olmalı mı? Maocular kim? Onlar sadece şiddet yanlısı nihilistler kabile halklarına eski moda bir ideolojiyi dürterek onları umutsuz bir isyana mı itiyorlar? Geçmiş deneyimlerinden hangi dersleri aldılar? Silahlı mücadele doğası gereği demokratik değil mi? Sandviç Teorisi – devletin ateşi ile Maoistlerin ateşi arasında kalmış ’sıradan‘ kabileler – doğru bir teori mi? ‚Maoistler‘ ve ‚kabileler‘ iddia edildiği gibi tamamen ayrı iki kategori mi? Çıkarları birleşiyor mu? Birbirlerinden bir şey öğrendiler mi? Birbirlerini değiştirdiler mi?

Gitmeden bir gün önce annem aradı, yorgun görünüyordu. „Düşündüm ki,“ dedi, garip bir annelik içgüdüsüyle, „bu ülkenin ihtiyacı olan şey bir devrimdir.“

İnternetteki bir makalede, İsrail Mossad’unun Maoist örgütün kafasını kesmek için 30 üst düzey Hint polis memurunu hedefli suikast teknikleri konusunda eğittİğİ belirtiliyor. basında İsrail’den satın alınan yeni ekipmanlar hakkında bir tartışma var: lazer telemetri dedektörleri, termal görüntüleme ekipmanları ve ABD ordusu sayesinde çok popüler olan İhA’lar. Fakirlere karşı kullanmak için mükemmel silahlar.

Raipur’dan Dantewara’ya yolculuk, ‚Maoist istilası‘ olarak bilinen bölgelerden yaklaşık on saat sürüyor. Masum kelimeler yok. ‚İnfest/enfeksiyon‘ ‚hastalık/parazit‘ anlamına gelir. Hastalıklar tedavi edilmelidir. Parazitler yok edilmelidir. Maoistler yok edilmeli. Bu sürünen ve zararsız şekilde, soykırım dili kelime dağarcığımıza girmiştir.

Karayollarını korumak için, güvenlik güçleri her iki tarafta da dar bir orman bant genişliğini ‚güvence altına aldı‘. Daha içeride ,’Dada log‘ imparatorluğu var. Kardeşler. Yoldaşlar.

Raipur banliyölerinde, büyük bir reklam panosu Vedanta Kanser Hastanesi’nin (İçişleri Bakanımızın bir zamanlar çalıştığı şirket) reklamını yapıyor. Boksit çıkardığı Orissa’da Vedanta bir üniversiteyi finanse eder. Bu sürünen ve zararsız yollarla, madencilik şirketleri hayal güçlerimize nüfuz ediyor: bizi gerçekten önemseyen Nazik Devler. Buna KSS, Kurumsal Sosyal Sorumluluk denir. Bu, madencilik şirketlerinin mitolojik Telugu filmlerindeki tüm rolleri oynamayı seven efsanevi aktör ve eski Baş Bakan olarak görünmesini sağlar – iyi adamlar ve kötü adamlar, hepsi aynı filmde. Bu KSS, Hindistan’ın madencilik sektörünün altında yer alan skandal ekonomik gerçekleri maskeliyor. Örneğin, Karnakata için son Lokayukta Raporu’na göre, özel bir şirket tarafından çıkarılan her ton demir cevheri için hükümet 27 rupi telif hakkı alıyor ve madencilik şirketi 5.000 kazanıyor. Boksit ve alüminyum sektörlerinde rakamlar daha da kötü. Milyarlarca dolarlık gün ışığı hırsızlığından bahsediyoruz. Seçimleri, hükümetleri, hakimleri, gazeteleri, TV kanallarını, STK’ları ve yardım kuruluşlarını satın almaya yetecek kadar. Peki orada burada kanser hastanesi nedir?

Chhattisgarh hükümeti tarafından imzalanan uzun MOU listesinde Vedanta’nın adını gördüğümü hatırlamıyorum. Ama bir kanser hastanesi varsa, bir yerlerde boksit dolu düz bir dağ olduğundan şüphelenecek kadar sapkınım.

Bu savaşın Rumpelstiltskin’i (bir hikaye anlatıcı karakteri) olan Tuğgeneral B K Ponwar liderliğindeki Terörle Mücadele ve Orman Savaşı Eğitim Okulu ile tanınan Kanker’i, yozlaşmış ve kötü bakılan polisleri (saman) orman komandolarına (altın) dönüştürme misyonuyla suçlanıyoruz. Savaş eğitim okulunun sloganı olan „Gerillalar gibi gerillalarla savaşmak“ taşlara çizilmiştir.

Erkeklere koşmaları, kaymaları, uçuşta helikopterlere binip inmeleri, atlara binmeleri (her zaman kullanılabilir), yılan yemeleri ve ormandan yaşamaları öğretilir. Tuğgeneral, sokak köpeklerini ‚teröristlerle‘ savaşmak için eğitmenin gururunu çok büyük bir gurur duyuyor. Her altı haftada bir 800 polis memuru savaş eğitim okulundan mezun oluyor. Hindistan genelinde 20 benzer okul planlanıyor. Polis gücü yavaş yavaş bir orduya dönüştürülüyor. (Keşmir’de [5], tam tersidir: ordu kabarık, bürokratik bir polis gücüne dönüştürülür). Ters. Şu yerde. Ne kadar öyle olsa da, Düşman halktır.

Geç oldu. Jagdalpur, Rahul Gandhi’nin birçok reklam panosu dışında uyuyor [6] insanlardan Gençlik Kongresi’ne katılmalarını istiyor. Son aylarda Bastar’ı iki kez ziyaret etti, ancak savaş hakkında çok az şey söyledi. Muhtemelen Halkın Prensi’nin bu aşamada dahil olması çok karışık. Medya yöneticileri sessize almaya karar vermelidir. Tecavüz, cinayet, köylerin yakılması ve yüz binlerce insanın evlerinden tahliyesinden sorumlu hükümet destekli korkunç meşru müdafaa grubu Salwa Judum’un [7] Kongre Üyesi Mahendra Karma tarafından yönetiliyor olması, Rahul Gandi’yi çevreleyen özenle düzenlenmiş tanıtımda pek rol oynamıyor.

Ma Danteshwari tapınağına randevum için zamanında geldim (ilk gün, ilk görünüm). Alnımda fotoğraf makinem, küçük hindistan cevizim ve kırmızı toz bir tilak vardı. Bana bakıp gülen var mı diye merak ediyordum. Birkaç dakika sonra, genç bir çocuk bana yaklaştı. Sırtında bir şapka ve okul çantası vardı. Parmaklarının tırnaklarında kırmızı vernik var. ‚Hindi Görünümü‘ yok, muz yok. „Girecek olan sen misin?“ diye sordu. Namashkar Guruji yok. Ne diyeceğimi bilemedim. Cebinden sırılsıklam bir not çıkardı ve bana verdi. „Outlook nahi mila“ dedi (Outlook bulamadım). „Muz ne olacak?“ „Onları yedim,“ dedi bana, „Acıkmıştım.“

Güvenlik için gerçek bir tehdit.

Sırt çantasında Charlie Brown yazıyordu – her zamanki aptalın değil [8]. Adının Mangtu olduğunu söyledi. Girmeye hazır olduğum orman olan Dandakaranya’nın birçok ismi olan ve kimlik değiştiren insanlarla dolu olduğunu çabucak öğrendim. Bu fikir benim için bir merhem gibiydi. Kendine takılıp kalmamak, bir süre başka biri olmak ne büyük bir mutluluk.

Tapınaktan sadece birkaç dakika uzaklıktaki otobüs durağına yürüdük. Zaten kalabalıktı. Her şey çok çabuk oldu. Motosikletli iki adam vardı. Konuşma yoktu – sadece tanıma bakışı, vücut ağırlığında bir kayma, motorların yeniden canlandı. Nereye gittiğimizi bilmiyordum. Önceki ziyaretimden tanıdığım emniyet müdürünün evinin önünden geçtik. Komiser açık sözlü bir adamdı. „Beni görüyorsunuz bayan, açıkça söylemek gerekirse, bu sorun biz, polis ve ordu tarafından çözülemez. Bu kabilelerin sorunu açgözlülüğü anlamamalarıdır. Açgözlü olmadıkça, bizim için umut yok. Patronuma dedim ki, polisleri çıkarın ve onun yerine her eve televizyon koyun. Her şey otomatik olarak hallolacak.“

Kısa sürede kasabadan gideriz. Kapak yok. Uzun bir yolculuktu, saatime göre üç saat. Hiçliğin ortasında, her iki taraftaki ormanın sınırlarında boş bir yolda aniden durduk. Mangtu aşağı indi. Ben de. Motosikletler gitti ve ormandaki ulusal güvenliğe yönelik küçük tehdidi takip etmek için sırt çantamı aldım. Çok güzel bir gündü. Orman zemini altın bir halıydı.

Bir süre sonra, geniş, sakin bir nehrin beyaz, kumlu kıyılarında ortaya çıktık. Belli ki muson tarafından beslenmişti ve şimdi az ya da çok düz kumdu, merkezde ayak bileğini geçmeyen bir akım vardı, geçmesi kolaydı. Diğer tarafta ‚Pakistan‘. „İşte ben bayan“, açık sözlü polis bana „adamlarım öldürmek için ateş eder“ demişti. Karşıya geçmeye başladığımızda bunu hatırladım. Bizi bir polis tüfeğinin vizöründe gördüm. Ama Mangtu oldukça endişeli görünmüyordu ve ben de ona örnek aldım. Diğer tarafta bizi bekliyor, horlicks işaretli kireç yeşili bir tişörtle! Chandu’ydu. Biraz daha eski bir güvenlik tehdidi. Belki 20 yıl. Sevimli bir gülümsemesi, bisikleti, kaynamış suyu olan bir canı ve partiden benim için bir sürü glikoz kurabiyesi vardı. Nefesimizi tuttuk ve tekrar yürümeye başladık. Bisiklet sürmenin rayları bulanıklaştırmanın bir yolu olduğu ortaya çıktı. Yol neredeyse tamamen bisiklete binilemezdi. Dik tepelere tırmandık ve gerçekten tehlikeli çıkıntılar boyunca dik patikalardan indik. Zorlayamadığında Chandu bisikleti kaldırır ve hiçbir şey tartmıyormuş gibi başının üstünde taşırdı. Bir köy çocuğuna behuri bakışını merak etmeye başladım. (Çok daha sonra) her türlü silahı işleyebileceğini keşfettim, „LMG [9] hariç“ beni neşeli bir şekilde bilgilendirdi.

Üç güzel, iyi ıslanmış adam, sarıklarında çiçeklerle, yollarımız ayrılmadan önce bizimle yaklaşık yarım saat yürüdüler. Gün batımında omuz çantaları şarkı söylemek başladı. İçlerinde, pazara getirdikleri ama satamadıkları horozlar vardı.

Chandu karanlıkta görebiliyor gibi görünüyor. Elektrikli lambamı kullanmam gerek. Cırcır böcekleri başlar ve yakında bir orkestra var, üstümüzde bir ses kubbesi. Gece gökyüzüne bakmayı dört gözle bekliyorum ama cesaret edemiyorum. Gözlerimi yerden ayırmamam gerek. Adım adım. Konsantre.

Köpekleri duyuyorum. Ama ne kadar uzakta olduklarını söyleyemem. Yer yer düze çıkıyor. Gökyüzüne bir göz atarım. Bu beni mest ediyor. Umarım yakında dururuz. „Yakında“ diyor Chandu. Bir saatten biraz fazla olduğu ortaya çıktı. Kocaman ağaçların siluetlerini görüyorum. Biz geldik.

Köy geniş görünüyor, evler bir bir birinden çok uzak. Girdiğimiz ev çok güzel. Etrafında birkaç kişinin oturduğu bir ateş vardır. Dışarıda, karanlıkta daha fazla insan yok. Kaç tane olduğunu söyleyemem. Onları az çok fark ediyorum. Bir fısıltı dolaşıyor. Lal Salaam Kaamraid (Kırmızı Selamlar, Yoldaş). Lal Salaam diyorum. Yorgunluğun ötesindeyim. Ev kadını beni içeri çağırdı ve yeşil fasulye ve kırmızı pirinçte pişirilmiş köri tavuğu verdi. Muhteşem. Bebeği yanımda uyuyor, gümüş bileklikleri ateşin ışığında parlıyor.

Yemek yedikten sonra uyku tulumumun fermuarını açıyorum. Garip bir ses müdahalesi, bu büyük pullet. Biri radyoyu açar. Hintçe BBC servisi. Anglikan Kilisesi, çevresel bozulma ve Dongria Kondh kabilesinin haklarının ihlalini gerekçe göstererek Vedanta’daki Niyamgiri projesinden fonlarını çekti. Sığır koklama, sürükleme, osurma çanlarını duyabiliyorum. Dünyada her şey yolunda. Gözlerim kapanıyor.

Saat 5’te kalkıyoruz. Saat 6’da yolda. İki saat sonra yeni bir nehri geçiyoruz. Güzel köylerde yürüyoruz. Her köyün, büyük hayırsever tanrıların kucaklaması gibi, onu izleyen tamarind ağaçlarından oluşan bir ailesi vardır. Tatlı Bastar tamarind ağacı. Saat 11’de güneş yüksek ve daha az eğlenceli yürüyor. Akşam yemeği için bir köyde dururuz.



Chandu evdeki insanları tanıyor gibi görünüyor. Yüce bir genç kız onunla flört eder. Biraz utangaç görünüyor, belki de ben burada olduğum içindir. Akşam yemeği dal masoor ve kırmızı pirinç ile çiğ papaya oluşur. Ve kırmızı biber tozu. Tekrar yürümeye başlamadan önce güneşin yoğunluğunun bir kısmını kaybetmesini bekleyeceğiz. Çardakta biraz kestireceğiz. Burası Sparta güzeli. Her şey temiz ve gerekli. Karışıklık yok. Siyah bir topuz küçük çamur duvarında yukarı ve aşağı geçit töreni yapıyor. Bambu ızgara, sazdan çatının kirişlerini stabilize eder ve bir depo dolabı olarak iki katına çıkar. Bir çim süpürgesi, iki davul, kırmızı dokuma sepet, kırık bir şemsiye ve düzleştirilmiş ve boş oluklu mukavva kutular yığını vardır. Bir şey üzerime atladı. Gözlüklerime ihtiyacım var. İşte kartona basılanlar: Yüksek Enerjili Emülsiyon Patlayıcı İdeal Güç 90 (Sınıf-2) SD CAT 22.

Saat iki gibi tekrar yürümeye başlıyoruz. Gideceğimiz köyde, yolculuğun bir sonraki aşamasının ne olacağını bilen bir Didi (Kız Kardeş, Yoldaş) ile tanışacağız. Chandu bilmiyor. Bilgi ekonomisi de vardır. Kimsenin her şeyi bilmemesi gerekiyor. Ama köye vardığımızda Didi orada değil. Ondan haber yok. İlk defa Chandu’ya yerleşen küçük bir endişe bulutunun olduğunu görüyorum. Çok büyük bir tanesi evime yerleşiyor. İletişim sistemlerinin ne olduğunu bilmiyorum ama ya yanlış gittilerse?

Köyün biraz dışında, ıssız bir okul binasının önünde park halindeyiz. Neden bütün devlet köy okulları beton tabya gibi inşa ediliyor, pencerelerinde demir panjurlar ve sürtünme demir akordeon kapıları var? Neden çamur ve sazdan köyün evlerini beğenmeyesin ki? Çünkü kışlalarda ve sığınaklarda çoğaltılıyorlar. „Abhujmad köylerinde“ diyor Chandu „okullar böyle… Bir binanın planını toprağında bir dal ile kazır. Bir kovanın alveolleri gibi birbirine bağlı üç sekizgen. „Böylece her yöne ateş edebilecekler.“ Bir kriket grafiği gibi, davulcunun arabasının tekerleği gibi, noktasını göstermek için oklar çizer. Chandu, hiçbir okulda öğretmen olmadığını söylüyor. Hepsi kaçtı. Yoksa onları kovaladın mı? Hayır, sadece polisi avlarız. Ama öğretmenler maaşlarını evde otururken alırken neden ormana gelsinler ki? İyi bir noktaya değindin. Buranın ‚yeni bir bölge‘ olduğunu bildiriyor. Parti daha yeni girdi.

Yaklaşık yirmi genç geliyor, kızlar ve erkekler. Gençler ya da yirmili yaşların başında. Chandu, maoist askeri hiyerarşinin en düşük rütbesi olan köy düzeyindeki milisler olduğunu açıklıyor. Daha önce onlar gibi birini görmemiştim. Saris ve lungis giymişlerdir [10], bazıları yıpranmış zeytin yeşili üniformalar giymiştir. Erkekler mücevher takar, saç modelleri. Bazılarında bıçak, balta, yay ve ok da vardır.



Bir çocuk, ağır bir üç ayaklı galvanizli çelik borudan yapılmış kaba bir harç taşır. Barut ve makineli tüfek ile doldurulur ve ateşe vermeye hazırdır. Bu büyük bir ses çıkarır, ancak yalnızca bir kez kullanılabilir. Yine de kıkırdayarak polisi korkuttuğunu söylüyorlar.

Savaş akıllarındaki en büyük endişe gibi görünmüyor. Belki de bu bölge Salwa Judum’un yaşam alanının dışında olduğu içindir. Keçileri tarlalardan uzak tutmak için köydeki bazı evlerin etrafına çit yapılmasına yardımcı olmak için bir günlük çalışmayı yeni bitirdiler. Eğlence ve merakla dolular. Kızlar erkeklere karşı özgüvenli ve doğaldır. Bu tür şeyler için bir dedektörüm var ve etkilendim. Chandu, işlerinin dört veya beş köyden oluşan bir grubu devriye gezmek ve korumak ve tarlalara yardım etmek, kuyuları temizlemek veya evleri onarmak olduğunu söylüyor – ne gerekiyorsa yapın.

Hala Didi yok. Ne yapmalıyız? hiç. Kesmek ve soymak için yardım edin.

Yemekten sonra, fazla tartışmadan, herkes kendini hizaya sokar. Belli ki taşınıyoruz. Her şey bizimle hareket ediyor, pirinç, sebze, tencere ve tava. Okul arazisinden ayrılıp ormanda Kızılderili çizgisinde yürüyoruz. Yarım saatten az bir süre içinde uyuyacağımız bir açıklığa varıyoruz. Kesinlikle gürültü yok. Birkaç dakika içinde, herkes mavi plastik çarşaflarını açtı, her yerde bulunan ‚jhilli‘ olmadan devrim olmayacaktı. Chandu ve Mangtu bir tane paylaşıyorlar ve benim için bir tane yaydılar. Bana en iyi yeri bulurlar, en iyi gri taşın yanında. Chandu, Didi’ye bir mesaj gönderdiğini söylüyor. Eğer alırsa, sabahın başından itibaren orada olacak. Eğer alırsa.

Burası uzun zamandır uyuduğum en güzel oda. 1000 yıldızlı bir otelde özel süitim. Etrafım meraklı cephanelikleriyle bu garip ve güzel çocuklarla çevrili. Kesinlikle hepsi Maocu. Hepsi ölecek mi? Jungle Warfare Eğitim Okulu onlar için mi? Peki ya helikopter gemileri, termal görüntüleme ve lazer menzil bulucuları?

Neden ölmek zorundalar? Ne için? Bütün bunları mayına çevirmek için mi? Keonjhar, Orissa’daki açık ocak demir cevheri madenlerine yaptığım ziyareti hatırlıyorum. Bir gün orada bir orman vardı. Ve çocuklar böyle. Şimdi dünya soğuk kırmızı bir yaraya benziyor. Kırmızı toz burun deliklerini ve akciğerleri doldurur. Su kırmızı, hava kırmızı, insanlar kırmızı, ciğerleri ve saçları kırmızı. Bütün gün ve bütün gece, kamyonlar köylerinde gümbür gümbür, tampondan tampona, binlerce ve binlerce kamyon, demir cevherini Çin’e doğru yola çıkacak olan Paradip limanına getiriyor. Orada araba, duman ve mantar kasabalarına dönüştürülecek. Ekonomistleri nefes nefese bırakan bir ‚büyüme hızında‘. Savaş çıkarmak için silahlanmada.

Her bir buçuk saatte bir görevi devralan nöbetçiler hariç herkes uyuyor. Sonunda yıldızlara bakabiliyorum. Çocukken, Meenachal Nehri’nin kıyısında büyürken, her zaman alacakaranlıkta başlayan cırcır böceklerinin sesinin, parlamaya hazırlanan yıldızların sesi olduğunu düşünürdüm. Burada olmayı ne kadar çok sevdiğime şaşırdım. Dünyada olmak istediğim başka bir yer yok. Bu gece kim olmalıyım? Kamraid Rahel, yıldızların altında mı? Belki Didi yarın gelir?

Öğleden sonra erken geliyorlar. Onları uzaktan görebiliyorum. Yaklaşık 15 tanesi, hepsi zeytin yeşili üniformalı, bize doğru koşuyor. Uzaktan bile olsa, koşularından, güçlü savaşçılar olduklarını söyleyebilirim. Halkların Kurtuluşu Gerilla Ordusu (PGLA). Hangi termal görüntüleme ve lazer güdümlü silahlar amaçlanmıştır. Orman Harp Eğitim Okulu’nun oluşturulduğu yer.

Ciddi silahlar taşıyorlar, INSAS [11], SLR [12], ikisinde AK 47 [13]. Tugayın lideri, 9 yaşından beri Parti’de olan Yoldaş Madhav’dır. Warangal, Andhra Pradesh’ten. Üzgün ve kendini bir özürle karıştırıyor. Büyük bir iletişim eksikliği olduğunu söylüyor, tekrar tekrar söylüyor, ki bu genellikle asla olmaz. İlk gece ana kampa gelmem gerekiyordu. Birisi sopayı orman rölesinde düşürmüş. Motosiklet inişi tamamen farklı bir yerde gerçekleşmeliydi. „Seni beklettik, çok fazla gezdirdik. Burada olduğunuz mesajı geldiğinde tüm yolu koştuk.“ Sorun olmadığını, beklemeye, yürümeye ve dinlemeye hazır olduğumu söyledim. Hemen gitmek istiyor, çünkü kamptaki insanlar bekliyor ve endişeleniyorlardı.



Kampa birkaç saatlik bir yürüyüş mesafesinde. Vardığımızda hava kararmaya başlıyor. Birkaç nöbetçi ve eşmerkezli devriye çemberi vardır. İki sıra halinde dizilmiş yüzlerce yoldaş olmalı. Herkesin bir silahı vardır. Ve bir gülümseme. Şarkıya başlarlar: Lal lal salaam, lal lal salaam, aane vaaley saathiyon ko lal lal salaam (Gelen yoldaşlara kırmızı selamlar). Sanki bir nehir ve ormanın çiçekli olması hakkında popüler bir şarkıymış gibi melodik bir şekilde söylendi. Şarkı, selam, tokalaşma ve kapalı yumrukla. Herkes herkesi selamlıyor, lalslaam, mlalslaa mlalslaam fısıldıyor… Yere yayılmış büyük mavi bir jhilli dışında, yaklaşık 15 metrekarelik bir alanda, bir ‚kamp‘ belirtisi yoktur. Bunun da jhilli çatısı var. Burası bu gecelik odam. Ya yürüdüğüm günler için beni ödüllendirmek ya da bizi bekleyenlerden önce beni şımartmaktı. Ya da her ikisini de. Her neyse, bu yolculuk boyunca son kez başımı sokacak bir çatım olacaktı. Akşam yemeği sırasında, krantikari Adivasi Mahila Sangathan’dan (KAMS) sorumlu Yoldaş Narmada ile tanıştım, plga yoldaşı Saroja, SLR’si kadar büyük, Yoldaş Maase (Gondi’deki Siyah Kız anlamına gelir) ve aynı zamanda pahalı, Yoldaş Roopi , teknik asistan, yürüdüğüm Tümenden [14] sorumlu Yoldaş Raja ve Yoldaş Venu (veya Murali veya Sonu veya Sushil ya da ona ne derseniz deyin), açıkça en eskisi. Belki Merkez Komite’den, hatta Siyasi Büro’dan. Bana öyle bir şey söylenmedi, bunu istemiyorum. Aramızda Gondi, Halbi, Telugu, Pencap ve Malayalamca konuşuyoruz. Sadece Maase İngilizce konuşuyor (bu yüzden hepimiz Hintçe iletişim kuruyoruz!). Yoldaş Maase uzun boylu ve sessizdir ve sohbete girmek için bir acı tabakasının içinden yüzmek zorunda gibi görünmektedir. Ama bana sarılma şekline bakarak, onun bir okuyucu olduğunu söyleyebilirim. Ve ormanda kitapları olmadığı için pişman olduğunu. Daha sonra bana hikayesini anlatmayacak. Bana acısını anlatabileceğini hissettiğinde.

Kötü haberler geliyor, bu ormanda olduğu gibi. „Bisküvi“ ile bir haberci. Kağıt levhalar üzerinde el yazısı notlar, katlanmış ve küçük kareler halinde zımbalanmış. Bir çanta dolusu var. Jetonları severim. Her yerden haberler var. Polis Ongnaar köyünde dördü milislerden ve bir sıradan köylüden beş kişiyi öldürdü: Santhu Pottai (25), Phoolo Vadde (22), Kande Potai (22), Ramoli Vadde (20), Salsai Kuram (22). Dün gece yıldızlarla dolu yurdumdaki çocuklar olabilir.

Sonra iyi haber geliyor. Tombul bir genç adamla küçük bir birlik. Aynı zamanda kafeslerden yapılmıştır, ancak yepyenidir. Herkes buna hayran ve kesim hakkında yorumda bulunuyor. Utangaç ve mutlu görünüyor. Ormandaki yoldaşlarla yaşamaya ve çalışmaya gelen bir doktor. Dandakaranya’yı en son yıllar önce bir doktor ziyaret etti.

Radyoda, İçişleri Bakanı’nın ‚aşırı solculuğundan‘ etkilenen Devletlerin Baş Bakanlarıyla savaşı görüşmek üzere bir araya gelerek bir araya gelerek toplantı yapacağı haberi yer alıyor. Jharkhand ve Bihar’ın Baş Bakanları sağduyulu kaldılar ve katılmadılar. Herkes radyonun etrafında oturarak gülüyor. Seçim zamanı, kampanya boyunca ve belki de hükümet kurulduktan bir iki ay sonra, politikacıların hepsinin „Naxalites bizim çocuklarımızdır“ gibi şeyler söylediğini söylüyorlar. Saatinizi fikirlerini değiştirecekleri ve dişlerini gösterecekleri ana ayarlayabilirsiniz.

Yoldaş Kamla ile tanıştırıldım. Hiçbir koşulda onu uyandırmadan jhilli’imden 1.5 metre uzaklaşmamam gerektiği söylendi. Herkes karanlıkta şaşkın ve ciddi şekilde kaybolabilir. (Onu uyandırmam. Sızı gibi uyuyorum). Sabah kamla bana köşe kesilmiş sarı bir polietilen paket sunuyor. Bir gün Abis Gold Rafine Soya Yağı’nın içindeydi. Şimdi küçük köşeye gitmek benim büyük bardağımdı. Devrime giden yolda hiçbir şey boşa gitmez. (Bugün bile, yoldaş Kamla’yı her zaman, her gün düşünüyorum. 17 yaşında. Kalçasına el yapımı bir tabanca taşıyor. Ve ne güzel bir gülümseme. Ama polis ona gelirse, onu öldürürler. Önce tecavüz edebilir. Soru sorulmayacak. Çünkü bu bir İç Güvenlik Tehdididir). Kahvaltıdan sonra Yoldaş Venu (Sushil, Sonu, Murali) beni bekliyor, jhilli üzerinde çapraz bacaklı oturuyor, zayıf bir köy öğretmeni olarak ortaya çıkıyor. Tarih dersi alacağım. Ya da daha doğrusu, dandakaranya ormanında son otuz yılın tarihi üzerine bir ders, bugün içinde dönen savaşta doruğa ulaştı. Bunun partizan bir versiyon olduğuna şüphe yok. Ama hangi hikaye değil? Her halükarda, şu anda olduğu gibi, sadece bu konuda deneilmek yerine itiraz edilebilmesi, tartışılması için gizli tarihin kamuoyuna açıklanması gerekir.

Yoldaş Venu’nun güven verici ve sakin bir tutumu ve gelecek günlerde beni tamamen rahatsız edecek bir bağlamda ortaya çıkacak yumuşak bir sesi var. Bu sabah, birkaç saat boyunca konuşuyor, pratik olarak sürekli olarak. Hikayeler, şarkılar ve fikirlerle dolu bir dolap labirenti açabileceği büyük bir anahtar seti olan küçük bir mağaza müdürü gibi.

Yoldaş Venu, Otuz yıl önce Haziran 1980’de Andhra Pradeş’ten Godavari’yi geçen ve Dandakaranya Ormanı’na (DK) giren yedi silahlı taburdan birindeydi. Hindistan Komünist Partisi’nin bir fraksiyonu olan Halk savaş grubuna (PWG) üyelerdi – Marksist-Leninist (CPI-ML), ilk Naxalites. PWG, aynı yılın Nisan ayında Kondapalli Seetharamiah yönetiminde ayrı bir bağımsız parti olarak resmen ilan edildi. PGW, bir üsse ihtiyaç duyacağı bir daimi ordu kurmaya karar verdi. DK bu üs olacaktı ve bu ilk taburlar bölgeyi tanımak ve gerilla bölgeleri inşa etme sürecini başlatmak için oraya gönderildi. Komünist partilerin ayakta duran bir ordusu olup olmaması ve bir ‚halk ordusu’nun bir çelişki olup olmadığı eski bir tartışmadır. PWG’nin bir ordu kurma kararı, „Köylülere Toprak“ kampanyasının toprak sahipleriyle doğrudan çatışmaya yol açtığı ve Parti’nin kendi eğitimli savaş gücü olmadan karşı koymayı imkansız bulduğu türden bir polis baskısına yol açtığı Andhra Pradeş’teki deneyimlerinden geldi.

2004 yılında PGW, diğer CPI(ML) fraksiyonları, Birlik Partisi (PU) ve büyük ölçüde Bihar ve Jharkhand dışında faaliyet gösteren Maoist Komünist Merkezi (MCC) ile birleşti. Şimdiki haline gelmek için, Hindistan Komünist Partisi (Maoist).

Dandakaranya, İngilizlerin beyaz adamlar olarak gondwana olarak adlandırdıkları şeyin bir parçasıdır. Bugün Madhya Pradeş, Chhattisgarh, Orissa, Andhra Pradeş ve Maharashtra eyaletlerinin sınırları ormanı kesti. Uygunsuz bir kişiyi ayrı idari birimlere bölmek eski bir süreçtir. Ancak bu Maoistler ve Maoist Gondlar devlet sınırları gibi şeylere pek dikkat etmiyorlar. Kafalarında farklı kartlar var ve ormandaki diğer canlılar gibi kendi yolları var. Onlar için yollar yürümek için tasarlanmamıştır. Pusuya düşürülmek için geçilsinler, ya da giderek daha fazla olduğu gibi. Gondlar (Koya ve Dorla kabileleri arasında bölünmüş) açık ara çoğunlukta olmasına rağmen, diğer kabile topluluklarının küçük yerleşimleri de vardır. Aivasis olmayan topluluklar [15], tüccarlar ve yerleşimciler ormanın kenarlarında, yolların ve pazarların yakınında yaşıyorlar. PGW, Dandakaranya’yı evangelize eden ilk şirket değildi. Gandi’nin ünlü destekçisi Baba Amte, 1975’te Warona’daki aşram ve cüzzamlı evini açtı. Ramakrishna misyonu Abhujmad’ın uzak ormanlarında köy okulları açmaya başlamıştı. Kuzey Bastar’da Baba Bihari Das, kabile kültürünü inkar etme, kendinden nefreti kışkırtma ve Hinduizm’in güzel armağanını tanıtma kampanyasını içeren ‚kabileleri Hindu katına geri getirmek‘ için agresif bir kampanya başlattı [16]. İlk din değiştirenlere, köy muhtarlarına ve büyük toprak sahiplerine – Salwa Judum’un kurucusu Mahendra Karma gibi insanlara – iki kez doğan dwij, Brahmins statüsü verildi [17]. (Tabii ki, bu biraz aldatmacaydı, çünkü kimse Brahmin olamaz. Bu mümkün olsaydı, bugün Brahmins ulusu haline gelemeyecekti). Ancak bu sahte Hinduizm, tıpkı köy pazarlarında satılan bisküvi, sabun, kibrit, yağ gibi diğer her şeyin sahte markaları gibi kabile nüfusu için oldukça iyi kabul edilir. Hindulaştırma kampanyasının bir parçası olarak, köylerin isimleri tapu kayıtlarında değiştirildi ve çoğunun bugün iki isme sahip olmasına neden oldu, halkın isimleri ve hükümetin isimleri. Örneğin, Innar köyü Chinnari oldu. Seçim rulolarında kabile isimleri Hindu isimleri olarak değiştirildi (Massa Karma, Mahendra Karma oldu). Hindu kıvrımlarına katılmaya gelmeyenler dokunulmaz (‚dalitler‘ veya ‚dokunulmazlar‘ en düşük kastın üyeleridir) olarak ‚katwas‘ ilan edildi ve daha sonra Maoistler için doğal işe alım üssü haline geldi.

PGW ilk olarak Güney Bastar ve Gadchiroli’de çalışmaya başladı. Yoldaş Venu bu ilk ayları ayrıntılı olarak anlatıyor: köylülerin onlardan nasıl şüphelendiğini ve evlerine girmelerine izin vermediğini. Kimse onlara yiyecek ya da su ikram etmemeliydi. Polis hırsız olduklarına dair söylentiler yayıyorlardı. Kadınlar mücevherlerini odun sobalarının küllerine sakladılar. Korkunç bir baskı vardı. Kasım 1980’de Gadchiroli’de polis bir köy toplantısında ateş açtı ve tüm mangayı öldürdü. DK’nın ilk ‚dövüşü‘ [18] katiliydi. Travmatik bir geri çekilmeydi ve yoldaşlar Godavari’yi geçip Adilabad’a geri döndüler.

Ama 1981’de geri döndüler. Gergin yapraklar için kendilerine verilen fiyatta artış talep etmek için kabile popülasyonlarını örgütlemeye başladılar (bunlar beedis yapmak için kullanılır [19]). O zamanlar, tüccarlar yaklaşık 50 yapraklık bir demet için üç paise ödediler. Bu tür politikalara hiç aşina olmayan insanları örgütlemek, greve gitmelerini sağlamak harika bir işti.

Son olarak, grev başarılı oldu ve fiyat iki katına çıktı, altı paises [20] demet. Ancak Parti için asıl başarı, birliğin değerini ve siyasi müzakereyi yürütmenin yeni bir yolunu kanıtlayabilmekti. Bugün, birkaç grev ve ajitasyondan sonra, tendu yapraklarının bir demetinin fiyatı bir rupidir. (Bu oranlarda biraz düşük görünüyor, ancak tendu işinin cirosu yüz milyarlarca rupi olarak sayılır) Her sezon, hükümet tekliflere girer ve yüklenicilere genellikle manak boras olarak bilinen 1500 ila 5000 standart torba arasında sabit bir streç levha çıkarma izni verir. Her manak borası yaklaşık 1000 demet içerir. (Tabii ki, girişimcilerin olması gerekenden daha fazlasını çıkarmamalarını sağlamanın bir yolu yok).“ Gergin pazara girdiğinde, kilo olarak satılır. Demetleri manak boralarına ve daha sonra kilolara dönüştüren kaygan aritmetik ve kurnaz ölçüm sistemi girişimciler tarafından kontrol edilir ve en kötü manipülasyonlara bolca yer bırakır. En muhafazakar tahmin, standart torba başına karlarını yaklaşık 1.100 rupi olarak gösteriyor. (Bu, Partiye çanta başına 120 rupi komisyon ödedikten sonra) Ancak bu rotada, küçük bir girişimci (1.500 çanta) sezonda yaklaşık 160.000 rupi ve 550.000 rupi’ye kadar büyük bir tane (5.000 torba) yapar.

Daha gerçekçi bir değerlendirme bu miktarın birkaç katı olacaktır. Bu arada, İç Güvenlik için En Ciddi Tehdit, bir sonraki sezona kadar hayatta kalmak için yeterli çabayı yapıyor.

Kahkahalar ve genç plga yoldaşlarından Nilesh’in mutfak alanına doğru hızla yürüyüp kendini tokatladığı görüntüsüyle yarıda kesiliyoruz. Yaklaştığında, her yerine sürünen ve onu kollarından ve boynundan ısıran kızgın kırmızı karınca yapraklarından oluşan bir yuva taşıdığını görüyorum. Nilesh de gülüyor. Yoldaş Venu, „Hiç chutney yedin mi?“ diye sordu. Kırmızı karıncaları iyi tanırım, Kerala’daki çocukluğumdan beri onlar tarafından ısırıldım, ama onları hiç yemedim. (Chutney iyi çıkıyor. Ekşi. Çok sayıda folik asit)

Nilesh, salwa judum operasyonlarının merkezinde yer alan Bijapur’dan. Nilesh’in küçük kardeşi, yağma ve çılgın yangınlarından biri sırasında Judum’a katıldı ve Özel Polis Memuru (SPO – Özel Polis Memuru [21]) yapıldı. Annesiyle birlikte Basaguda kampında yaşıyor. Babası gitmeyi reddetti ve köyde kaldı. Aslında, bu kanlı bir aile kavgası.

Daha sonra, onunla konuşma fırsatı bulduğumda, Nilesh’e kardeşinin bunu neden yaptığını sordum. „Çok gençti“ diyen Nilesh, „Vahşice gitme, insanlara zarar verme ve evleri yakma fırsatı buldu. Çıldırdı, korkunç şeyler yaptı. Şimdi sıkıştı. Bir daha asla köye dönemeyecek. Asla affedilmeyecek. O bunu biliyor.“

Tarih dersine geri dönüyoruz. Yoldaş Venu, partinin bir sonraki büyük mücadelesinin Ballarpur Kağıt Fabrikaları kağıt hamuru fabrikasına karşı olduğunu söylüyor. Hükümetin Thapars’a son derece sübvansiyonlu bir oranda 15000 ton bambu çıkarmak için 45 yıllık bir sözleşme verdiği bildiriliyor. (Boksit ile karşılaştırıldığında küçük bira, ama yine de). Kabilelere yirmi bambu anız içeren bir demet için on paisa ödendi (bunu Thapars’ın elde ettiği karla karşılaştırmak için kaba ayartmaya boyun eğmem). Uzun bir ajitasyon, bir grev, ardından nüfusun huzurunda hamur değirmeninin yöneticileriyle yapılan görüşmeler, fiyatı otuz paisas’a üçe katladı. Kabile halkları için bunlar büyük başarılardı. Diğer siyasi partiler söz vermelerine karşın, onları tutacaklarına dair bir işaret göstermediler. İnsanlar PWG’ye yaklaşmaya başladılar, ona katılıp katıladıklarını sordular.

Ancak gerginlik, bambu ve diğer orman ürünleri politikası mevsimseldi. Kalıcı sorun, insanların hayatlarının asıl belası en büyük toprak sahibiydi, OrmanCılık Departmanı. Her sabah, orman hizmetlerinin temsilcileri, en küçük aşakları aşağı, köylerde bir kabus olarak görünebilir, insanların tarlalarını sürmelerini, odun toplamalarını, yaprak toplamalarını, meyve toplamalarını, hayvan otlatmalarını, yaşamalarını engelleyebilirler. Tarlaları işgal etmek için filleri getirdiler ve yollarındaki toprağı yok etmek için babul tohumlarını dağıttılar. İnsanlar dövüldü, tutuklandı, aşağılandı, ekinleri yok edildi. Tabii ki, Orman Dairesi açısından bakıldığında, bunlar anayasaya aykırı faaliyetlerde bulunan yasadışı insanlardı ve Bölüm sadece Hukukun Üstünlüğünü uyguluyordu (Kadınları cinsel olarak sömürmeleri zor bir görevde sadece ek bir avantajdı). Bu mücadelelere halk katılımıyla cesaretlenen Parti, Orman Dairesi ile karşı karşıya kalmaya karar verdi. İnsanları araziyi ormandan geri almaya ve yetiştirmeye teşvik etti. Orman Dairesi, ormanlık alanlarda ortaya çıkan yeni köyleri yakarak intikam aldı. 1986’da Bijapur’da 60 köyün tahliyesi anlamına gelen bir Milli Park ilan etti. Bunların yarısından fazlası çoktan yerlerinden edilmiş ve milli parkın altyapısının inşası Parti’nin girmesiyle başlamıştı. Binayı yıktı ve kalan köylerin tahliyesini durdurdu. Orman Dairesi’nin bölgeye girmesini engelledi. Birkaç kez, yetkililer yakalandı, ağaçlara bağlandı ve köylüler tarafından dövüldü. Sömürü nesillerinin katartik bir intikamıydı. Sonunda Orman Dairesi kaçtı. 1986-2000 yılları arasında Parti 300000 dönüm orman arazisini yeniden dağıttı. Yoldaş Venu, bugün Dandakaranya’da topraksız köylü olmadığını söylüyor.



Mevcut nesil gençler için OrmanCılık Bölümü uzak bir anı, annelerin çocuklarına anlattığı hikayelerin malzemesi, mitolojik bir kulluk ve aşağılama geçmişidir. Eski nesil için, Ormancılık Departmanı’nın kurtuluşu gerçek özgürlük anlamına geliyordu. Dokunabilirler, hissedebilirler. Bu, Hindistan’ın bağımsızlığının şimdiye kadarkinden çok daha fazlası anlamına geliyordu. Onlarla birlikte savaşan Parti’ye toplanmaya başladılar. Yedi taburlu ekip çok yol kat etmişti. Etkisi şimdi 60.000 kilometrekarelik bir orman alanını, binlerce köyü ve milyonlarca insanı kapsıyor.

Ancak Orman Dairesi’nin ayrılması polisin gelişini müjdeledi. Bir katliam döngüsünü tetikledi. Polis tarafından sahnelenen sahte ‚kavgalar‘, PWG tarafından kurulan pusular. Arazilerin yeniden dağıtılmasıyla birlikte başka sorumluluklar da geldi: sulama, tarımsal verimlilik ve artan nüfusun keyfi olarak ormanı temizlemesi sorunu. ‚Toplu iş‘ ve ‚askeri çalışma’nın ayrılmasına karar verildi.

Bugün, Dandakaranya Jantana Sarkars’ın (halk hükümetleri) karmaşık bir yapısı tarafından yönetilmektedir. Örgütlenme ilkeleri Çin Devrimi ve Vietnam Savaşı’ndan geldi. Her Jantana Sarkar, toplam nüfusu 500 ila 5000 arasında değişebilen bir grup köy tarafından seçilir. Krishi (tarım), Kyapar-Udyog (iş ve sanayi), Arthik (ekonomi), Nyay (adalet), Raksha (savunma), Hastane (sağlık), Jan Sampak (halkla ilişkiler), Okul-Riti Rivaj (eğitim ve kültür) ve Jungle olmak üzere dokuz bölümü vardır. Bir grup Janatana Sarkars Bölge Komitesi altında. Üç Bölgesel Komite bir Tümen oluşturur. Dandakaranya’da 10 tümen var.

Yoldaş Venu, „Artık Ormanı Kurtar departmanımız var“ diyor ve „karaya kilitlenmiş bölgelerde ormanlık alanın arttığına dair Hükümet Raporu’nu okumuş olmalısınız?“ diyor.

İronik bir şekilde, Yoldaş Venu, Parti’nin Ormancılık Dairesi’ne karşı yürüttüğü kampanyadan yararlanan ilk kişilerin Mukhiyalar (köy muhtarları) – Dwij tugayı olduğunu söylüyor. Şartlar uygun olduğu sürece ellerinden gelen kadar toprağı ele geçirmek için emeklerini ve kaynaklarını kullandılar. Ancak daha sonra halk, Yoldaş Venu’nun garip bir şekilde ifade ettiği gibi Parti’ye ‚iç çelişkileriyle‘ yaklaşmaya başladı. Parti dikkatini kabile toplumu içindeki hakkaniyet, sınıf ve adaletsizlik konularına çevirmeye başladı. Büyük toprak sahipleri ufukta bir sorun hissettiler. Parti’nin nüfuzu genişledikçe azalmaya başlamıştı. Giderek daha fazla insan sorunlarını Mukhiyalar yerine Parti’ye getiriyordu. Eski sömürü biçimleri sorguyalmaya başlandı. İlk yağmurlu günde, insanların geleneksel olarak kendi toprakları yerine Mukhiyaların topraklarını sürmeleri gerekiyordu. Durdu. Artık mahua veya diğer orman ürünlerini toplamanın ilk birkaç gününü onlara sunmadılar. Belli ki bir şeyler yapılmalı.

Mahendra Karma, bölgedeki en büyük toprak sahiplerinden biri ve o zaman Hindistan Komünist Partisi’nin (CPI) bir üyesi [22] sahneye giriyor. 1990’da bir grup Mukhiya ve toprak sahibi topladı ve Jan Jagran Abhiyan (Halk Uyanışı Kampanyası) adlı bir kampanya başlattı. ‚Halkı‘ ‚uyandırma‘ yolları, ormanı taramak, insanları öldürmek, evleri yakmak ve kadınların alçakgönüllülüğüne teşebbüs etmek için yaklaşık 300 erkekten oluşan bir av partisi kurmaktı. O zaman Madhya Pradeş Hükümeti – Chhattisgarh eyaleti henüz kurulmamıştı – polis desteği sağladı. Maharashtra’da , ‚Demokratik Cephe‘ adı verilen benzer bir şey saldırıya başladı. Halk Savaşı tüm bunlara gerçek Halk Savaşı tarzında cevap verdi ve en önemli toprak sahiplerinden bazılarını öldürdü. Birkaç ay içinde, Jan Jagran Abhiyan, Yoldaş Venu’nun deyimiyle ‚beyaz terör‘ yok oldu. 1998’de, daha sonra Kongre Partisi’ne katılan Mahendra Karma, Jan Jagram Abhiyan’ı yeniden canlandırmaya çalıştı. Bu sefer, öncekinden daha hızlı bitti.

Sonra, 2005 yazında, şans onu tercih etti. Nisan ayında, Chhattisgarh’ın BJP hükümeti [23] entegre çelik fabrikaları (şartları gizli olan) oluşturmak için iki MOU imzaladı. Biri Bailadila’daki Essar Steel ile 70 milyar rupi, diğeri lohandiguda’daki Tata Steel ile 100 milyar rupi. Aynı ay Başbakan Manmohan Singh, Maoistler hakkındaki ünlü açıklamasını Hindistan’ın ‚İç Güvenliğe Yönelik En Ciddi Tehdit‘ olarak yaptı. (O zaman söylemek garip bir şeydi, çünkü aslında doğru olan tam tersiydi. Andhra Pradeş Kongre Hükümeti Maocuları saf dışı bırakıp yok etmişti. Çerçevelerinin yaklaşık 1.600’üni kaybetmişlerdi ve en eksiksiz bozukluktaydılar). Başbakan’ın açıklaması madencilik şirketlerinin hisselerinin değerinin fırlamasına neden oldu. Ayrıca medyaya Maocuların peşlerinden koşmayı seçen herkes için kolay av olduklarına dair bir sinyal gönderdi. Haziran 2005’te Mahendra Karma, Kutroo köyünde Mukhiyas’ı gizli bir toplantıya çağırdı ve Salwa Judum’u kurdu. Kabile gelenekçiliği ve Hindu duygusallığının Nazi tonlarıyla büyüleyici bir karışımı.

Jan Jagran Abhiyan’ın aksine, Salwa Judum, insanları köylerinden polis tarafından kontrol edilebilecekleri yol kenarındaki kamplara taşımayı amaçlayan bir kara temizleme operasyonuydu. Askeri anlamda buna Stratejik Hamletler denir. Bu, General Sir Harold Briggs tarafından 1950 yılında İngilizler Malezya’daki komünistlerle savaşırken tasarlandı. Briggs Planı, Nagaland, Mizoram ve Telengana’da kullanan Hint ordusunda çok popüler oldu. BJP Chhattisgarh Baş Bakanı Raman Singh, hükümeti söz konusu olduğunda kamplara taşınmayan köylülerin Maocu olarak kabul edileceğini duyurdu. Yani Bastar’da, sıradan bir köylü için, sadece evde kalma gerçeği tehlikeli bir terörist faaliyete eşdeğer hale geldi.

Siyah bir çay çelik fincanı ile, özel bir zevk olarak, birisi bana bir çift kulaklık verir ve küçük bir MP3 çalar açar. O zaman Bijapur polis komiseri olan Bay Manhar’ın, devlet ve merkezi hükümetlerin ‚jagrit‘ (uyanmış) köylere ve kamplara taşınmayı kabul eden insanlara sunduğu ödüller ve bonuslar hakkında radyoda küçük bir memura bilgi verdiği bir kayıttır. Ve sonra net talimatları veriyor: ‚Teslim olmayı‘ reddeden köyler yakılmak zorunda kalacak ve naksaliteleri örtmek isteyen gazeteciler görüldüğü yerde vurulmak zorunda kalacak. (Bunu uzun zaman önce gazetelerde okumuştum. Tarih yayıldığında, ceza olarak – bunu cezalandırmak için, belli değil – komisyon üyesi Devlet İnsan Hakları Komisyonu’na devredildi).

Salwa Judum’un yaktığı ilk köy (18 Haziran 2005)Ambeli’dir. Haziran ve Aralık 2005 arasında, Güney Dantewara’daki yüzlerce köyden geçerken yandı, öldürüldü, tecavüz edildi ve yağmalandı. Operasyonlarının merkezi, yeni Essar Çelik fabrikasının planlandığı Bailadila yakınlarındaki Bijapur ve Bhairamgarh ilçeleriydi. Jantan Sarkar’ların özellikle su toplama yapıları inşa etmek için çok fazla çalışma yaptıkları Maoist kalelerin de olması tesadüf değildir. Janata Sarkars, Salwa Judum saldırılarının özel hedefi oldu. Yüzlerce insan en acımasız şekilde öldürüldü. Yaklaşık 60.000 kişi kamplara taşındı, bazıları gönüllü olarak, diğerleri terör altında. Bunlardan yaklaşık 3 bini 1.500 rupi maaş karşılığında Özel Polis Memuru (SPO) olarak atandı.

Bu tür kırıntılar için, Nilesh’in kardeşi gibi gençler, dikenli tel bir alanda ömür boyu hapis cezasına çarptırıldılar. Ne kadar zalim olsalar da, bu korkunç savaşın en kötü kurbanları olabilirler. Salwa Judum’un dağıtılmasını emreden hiçbir yüksek mahkeme kararı kaderlerini değiştiremez.

Geri kalan yüzbinlerce insan hükümetin radarından çıktı. (Ama bu 644 köyün kalkınma fonları değil. Bu küçük altın madenine ne olacak?) Birçoğu Andhra Pradesh ve Orissa’ya doğru yol aldı ve genellikle acı biber toplama sezonunda sözleşmeli işçi olarak çalışmak için göç ettiler. Ama onbinlerce kişi hala yaşadıkları ormana kaçtılar, evsizler, sadece gün içinde tarlalarına ve evlerine döndüler.

Salwa Judum’un ardından bir polis karakolu ve kamp sürüsü ortaya çıktı. Fikir, Maoistlerin kontrolündeki bölgenin ’sürünen bir şekilde yeniden iyileşmesi‘ için bir güvenlik paspası sağlamaktı. Varsayım, Maocuların bu kadar büyük bir güvenlik gücü yoğunluğuna saldırmaya cesaret edemeyeceğiydi. Maocular ise, bu güvenlik halısını kırmazlarsa, güvenlerini kazandıkları ve 25 yıldır birlikte yaşadıkları ve çalıştıkları insanları terk etmenin çok önemli olacağını anladılar. Güvenlik aygıtının kalbinde bir dizi karşı saldırıyla karşılık verdiler.

26 Ocak 2006’da PLGA Gangalaur’daki bir polis kampına saldırdı ve yedi kişiyi öldürdü. 17 Temmuz 2006’da Erabar’daki Salwa Judum kampı saldırıya uğradı, yirmi kişi öldü ve 150 kişi yaralandı. (Şöyle yazıyordu: „Maocular, Naxalites’in serbest bıraktığı terör nedeniyle köylerinden kaçan köylülere barınak sağlamak için devlet hükümeti tarafından kurulan bir yardım kampına saldırdılar“) 13 Aralık’ta Basaguda ‚yardım‘ kampına saldırdılar ve üç OPERASYON ve bir polis memurunu öldürdüler. 15 Mart 2007 bunların en cesurları geldi. 120 PLGA gerillası, Chhattisgarh’da 80 polis (ve OPS) için kışlaya dönüştürülen bir kız evi olan Rani Bodili Kanya Ashram’a saldırdı. PLGA yerleşkeye girdi, kızların yaşadığı ek binayı kapattı ve kışlaya saldırdı. 55 polis memuru ve operasyon ekibi öldürüldü. Kızlardan hiçbiri yaralanmadı. (Dantewara’nın açık sözlü emniyet müdürü bana Power Point sunumunu patlayan okul binasının yıkıntılarının ortasında yanan, yırtılmış polislerin cesetlerinin korkunç fotoğraflarıyla göstermişti. O kadar korkunçtular ki, başka yere bakmamak imkansızdı. Tepkimden memnun görünüyordu).

Rani Bodili’ye yapılan saldırı ülkede kargaşaya neden oldu. İnsan hakları grupları Maocuları sadece şiddete maruz kalmalarından dolayı değil, aynı zamanda eğitim karşıtı oldukları ve okullara saldırdıkları için de kınadılar. Ancak Dandakaranya’da Rani Bodili’nin saldırısı bir efsane haline geldi: onun hakkında şarkılar, şiirler ve oyunlar yazıldı.

Maoist karşı saldırısı güvenlik halısını kırdı ve halka bir mühlet verdi. Polis ve Salwa Judum, köylerde Kapatma ve Süpürme operasyonlarını yürütmek için sadece 300 veya 1.000’lik paketler halinde ortaya çıktıkları kamplarına çekildiler. Yavaş yavaş, OPS ve aileleri hariç, Salwa Judum kamplarındaki diğer insanlar köylerine dönmeye başladı. Maocular onları memnuniyetle karşıladılar ve yaptıklarına içtenlikle ve alenen pişman olurlarsa OPS’nin bile geri dönebileceğini açıkladılar. Gençler PLGA’ya akın etmeye başladı (PLGA resmi olarak Aralık 2000’de kuruldu). Son otuz yılda, silahlı tugayları çok yavaş yavaş bölümlere genişledi, bölümler müfrezelenlere ve şirketlere dönüştü. Ancak Salwa Judum’un tahribatlarından sonra PLGA, savaş uçaklarını taburlarda sayabildi.

Salwa Judum sadece başarısız değildi, yaratıcılarına karşı kötü bir şekilde dönmüştü.

Bildiğimiz gibi, bu sadece küçük bir dolandırıcının yerel bir operasyonu değildi. Basında yer alan çifte konuşmadan bağımsız olarak, Salwa Judum Chhattisgarh Eyalet Hükümeti ve Merkezi İktidar Kongre Partisi’nin ortak bir operasyonuydu. Başarısız olmaya hakkı yoktu. Tüm bu MOU beklerken değil, evlilik pazarındaki sürücü umutlar gibi. Hükümet yeni bir plan yapması için büyük bir baskı altındaydı. Yeşil Av Operasyonu’na katıldı. Salwa Judum’un SPO’su artık Komando koya olarak adlandırılıyor. Chhattisgarh Silahlı Kuvvetleri (CAF), Merkez Yedek Polis Gücü (CRPF), Sınır Güvenlik Gücü (BSF), Hint-Tibet Sınır Polisi (ITBP), Merkezi Endüstriyel Güvenlik Gücü (CISF), Gri Tazılar, akrepler, kobralar konuşlandırdı. Ve sevgiyle WHAM adında bir yazı tipi – Kazanan Kalpler ve Kollar.

Büyük savaşlar genellikle beklenmedik yerlerde olur. Serbest piyasa kapitalizmi, Afganistan’ın kasvetli dağlarında Sovyet komünizmini yendi. Burada, Dantewara ormanlarında, bir savaş Hindistan’ın ruhu için tüm öfkedir. Hint demokrasisinde kötüleşen kriz ve büyük iş dünyası, önde gelen siyasi partiler ve güvenlik aygıtının gratin arasındaki suç ortaklığı hakkında çok şey söyleniyor. Eğer birisi hızlı bir sürpriz kontrol yapmak istiyorsa, Dantewara’ya gitmesi gerekir.

Devletin Tarım İlişkileri ve Bitmemiş Toprak Reformu Görevi (Cilt 1) hakkında hazırlanan taslak raporda, Salwa Judum’un birincil fonlarının Tata Steel ve Essar Steel olduğu belirtildi. Hükümet Raporu olduğu için basına açıklandığında dalgalar yarattı. (Bu gerçek daha sonra nihai rapordan çıkarıldı. Samimi bir hata mıydı, yoksa birisi omzuna küçük bir çelik sıvazlama mı yaptırdı?)

12 Ekim 2009’da, Yerel halkın gidebileceği Lohandigua’da yapılması gereken Tata çelik fabrikasının zorunlu kamu duruşması, aslında birkaç kilometre uzaklıktaki Jagdalpur Eyalet Hazinesi Genel Merkezi’ndeki küçük bir odada ve büyük bir güvenlik kordonuyla gerçekleşti. Elli kişi askere alındı ve paralı kabileler hükümet ciplerinden oluşan bir konvoyla getirildi. Toplantının ardından Bölge Kollektörü, ‚Lohandiguda halkını‘ işbirliklerinden dolayı tebrik etti. Yerel gazeteler, ne beklemeleri olduğunu bilmelerine rağmen yalanı bildirdiler (Reklamlar yağdı). Köylülerin itirazlarına rağmen proje için arazi alımları başladı.

Maocular Hint devletini devirmek için yalnız değiller. Hindu köktendinciliği ve ekonomik totaliterlik tarafından zaten birkaç kez devrildi.

Dantewara’dan beş saatlik bir yolculuk olan Lohandiguda hiçbir zaman Naxalite bölgesi olmamıştır. Ama şimdi öyle. Ben karınca chutney’i yerken yanımda oturan Yoldaş Joori bu bölgede çalışıyor. Köylerin duvarlarında etiketler belirmeye başladıktan sonra girmeye karar verdiklerini söyledi, Naxali Ao, Hamein Bachao (Naxalites, gelin ve bizi kurtarın)! Birkaç ay önce, köyün panchayat (belediye meclisi) Başkanı Vimal Meshram markette vurularak öldürüldü. „Tata’lı bir adamdı“ diyor Joori, „İnsanları topraklarını terk etmeye ve tazminat kabul etmeye zorladı. Öldürülmüş olması iyi oldu. Bir yoldaşımızı da kaybettik. Onu vurdular. Biraz daha chapoli ister misin? Daha 20 yaşında. „Tata’nın buraya gelmesine izin vermeyeceğiz. İnsanlar onları istemiyor. Joori PLGA’dan değil. Partinin kültürel kanadı Chetna Natya Manch’tadır. Şarkı söyledi. Şarkılar yazıyor. Abhumad’dan geliyor. (Yoldaş Madhav ile evlidir. Bir CNM topluluğuyla köyünü ziyaret ettiğinde şarkılarına aşık oldu).

Bu noktada, bir şey söylemem gerektiğini hissediyorum. Şiddetin anlamsızlığı hakkında, özet infazların kabul edilemezliği hakkında. Ama ne yapmamı önereyim? Mahkemeye mi gidiyorsun? Yeni Delhi’deki Jantar Mantar’da oturma eylemi mi yapıyorsun? Gösteri mi? Zincirleme açlık grevi mi? Kulağa saçma geliyor. „Alternatif Yok“ demeyi bu kadar kolay bulan Yeni Ekonomi Politikası’nın organizatörlerinden alternatif bir Direniş Politikası önermeleri istenmelidir. Bu belirli insanlara özgü bir tane, o ormandaki. İşte, şimdi. Hangi partiye oy verirler? Bu ülkede hangi demokratik kuruma yaklaşırlardı? Narmada Büyük Barajları’na karşı savaştığı o yıllarda ve yıllarda Narmada Bachaor Andolan hangi kapıyı çalmadı? Karanlık. Kampta çok hareketlilik var ama hiçbir şey göremiyorum. Sadece hareket eden ışık noktaları. Yıldız mı, ateşböcekleri mi yoksa hareket halindeki Maoistler mi olduklarını söylemek zor. Küçük Mangtu ortaya çıktı, bir anda. Genç Komünist Gezici Okul’un ilk grubundan okuma yazma öğretilen on çocuktan oluşan bir grubun ve komünizmin temel ilkelerinin bir parçası olduğunu keşfettim. („Genç beyinlerin hintkenede!“ diye bağırıyor ticari medyamız. Çocukların beyinlerini daha düşünemeden yıkayan, bir tür hintkenevir olarak görülmeyen TV reklamları) Genç komünistlerin silah veya üniforma giymesine izin verilmiyor. Ama PGLA taburlarını gözlerinde yıldızlarla takip ediyorlar, bir rock grubunun grupları gibi.



Mangtu beni sahibinin tatlı havasıyla evlat edindi. Şişemi suyla doldurdu ve çantamı toplamamı söyledi. Bir ıslık. Mavi jhilli çadırı beş dakika içinde sökülüp katlanır. Bir düdük daha çalar ve 100 yoldaş çevrimiçi olacak. Beş sıra. Yoldaş Raju Operasyon Direktörü. Bir telefon var. Ben de sıradayım, önümdeki Yoldaş Kamla bana patladığında numaramı haykırıyorum. (Yirmiye kadar sayıyoruz ve sonra bir tanesinde tekrar başlıyoruz, çünkü Gondlar sadece o zamana kadar sayabilirler. 20 onlar için yeterli. Belki bu bizim için de yeterli olmalıdır.) Chandu artık kafeste ve bir Sten makineli tüfek taşıyor. Ciddi bir sesle Yoldaş Raju gruba bilgi bildirir. Her şey Gondi’de, bu konuda hiçbir şey anlamıyorum, ama karavan kelimesini her zaman duyuyorum. Daha sonra Raju bana Buluşma’yı kasteden biri olduğunu söyledi. Burası artık gondi dağı. „VR noktalarını öyle bir şekilde yapıyoruz ki, ateş altındaysak ve insanlar dağılmak zorunda kalırsa, nerede yeniden toplanacaklarını biliyorlar.“ Bunun bende nasıl bir paniğe yol açtığını bilmesi imkansız. Vurulduğumdan korktuğum için değil, kaybolmaktan korktuğum için. Odam ve banyom arasında kaybolabilen yönlü bir disleksisim. 60.000 kilometrekarelik ormanda ne yapacağım? Yağmur yağsa da rüzgar da olsa yoldaş Raju’nun palusuna tutunacağım [24].

Yürümeye başlamadan önce Yoldaş Venu bana geliyor. „Tamam Yoldaş. Senden ayrılıyorum.“ Geri alındım. Yün kapüşonlu ve sandaletli, korumaları, üç kadın, üç erkekle çevrili küçük bir sivrisineğe benziyor. Ağır silahlı. „Şimdiye kadar geldiğiniz için size çok minnettarız yoldaş.“ dedi. Bir kez daha, tokalaşma, yumruk sıkılmış. „Lal Salaam Yoldaş“. Anahtarların Koruyucusu ormanda kayboluyor. Ve bir anda, sanki hiç oraya hiç gitmedi. Kendimi biraz mülksüz hissediyorum. Ama dinlemem gereken saatler süren bir kayıt var. Günler haftalara dönüşürken, benim için çizdiği ızgarayı renkler ve detaylarla doldurmak için bir sürü insanla buluşacağım. Ters yönde yürümeye başlıyoruz. Yoldaş Raju, bir mil ötede iodinex kokuyor, neşeli bir gülümsemeyle „Dizlerim bitti. Ancak bir avuç ağrı kesici aldıysam yürüyebilirim.“

Yoldaş Raju mükemmel Hintçe konuşur ve en komik hikayeleri anlatmanın yanak içi bir yolu vardır. Raipur’da 18 yıl avukatlık yaptı. O ve eşi Malti, Parti üyesiydi ve şehirdeki ağının bir parçasıydı. 2007’nin sonunda, Raipur ağındaki önemli kişilerden biri tutuklandı, işkence gördü ve sonunda bir muhbire dönüştürüldü. Raipur’dan kapalı bir polis aracıyla geçti ve eski meslektaşlarını belirlemek zorunda kaldı. Yoldaş Malti de onlardan biriydi. 22 Ocak 2008’de diğerleriyle birlikte tutuklandı. Ona yöneltilen en büyük suçlama, Salwa Judum vahşetinin video kanıtlarını içeren CD’leri çok sayıda parlamento üyesine göndermesi. Davası nadiren mahkemeye gelir çünkü polis davasının sahte olduğunu bilir. Ancak yeni Chhattisgarh Özel Kamu Güvenliği Yasası (CSPSA), polisin zanlıyı birkaç yıl kefaletsiz olarak gözaltına almasına izin veriyor. Yoldaş Raju, „Şimdi hükümet, parlamentonun yoksul üyelerini kendi postalarından korumak için Chhattisgarh polisinden birkaç tabur görevlendirdi.“ dedi. Tutuklanmadı çünkü o sırada bir toplantıya katılmak üzere gittiği Dandakoranya’daydı. O zamandan beri orada kaldı. Evde yalnız kalan iki okul çağındaki çocuğu polis tarafından kapsamlı bir şekilde sorguya çekildi. Sonunda valizlerini toplayıp bir amcayla yaşamaya gittiler. Yoldaş Raju onlardan sadece birkaç hafta önce haber aldı. Ona bu gücü veren nedir, asidik mizahını koruma yeteneği? Katlandıkları onca şeye rağmen onları ileriye taşıyacak olan nedir? Partiye olan güvenleri, umutları ve sevgileri. İnsanların kişisel geçmişine dayanan bir şeyle tekrar tekrar karşılaşıyorum.

Bölüm 2’yi okuyun: Arundhati Roy: ‚Yoldaşlarla yürüyüşüm‘ (bölüm 2)

———-

[1] Başbakan Manmohan Singh’in açıklamasına atıfta bulunan ve Maocu isyanı Hindistan’ın karşı karşıya olduğu „en büyük tehdit“ olarak belirleyen

[2] Pakistan geleneksel olarak Hindistan’ın düşmanı bir ülkedir

[3] Sonuncusu 1858’de İngiliz sömürgeciler tarafından tahttan indirilen Babür imparatorları. Bunlar zamindar sınıfı, sömürgeci sömürüye aracılık eden toprak sahiplerine (topluca sahip olan yerli topluluklar pahasına) toprak sahiplerine dönüştürdü.

[4] Kömürün yaydığı bir gazın kullanımı yoluyla bir azaltma işlemi ile demir cevherinden oluşturulan malzeme

[5] Keşmir ayrılıkçı bir silahlı mücadeleye sahne oluyor ve sıkıyönetim altında

[6] Rajiv ve Sonia Gandhi’nin oğlu, Indira Gandhi’nin torunu (eski Başbakan) ve Jawaharlal Nehru’nun (eski Başbakan) torunu Mart 2008’den beri Kongre Partisi Genel Sekreteridir.

[7] Gerilla karşıtı bir milis olan ve kamu otoriteleri tarafından silahlanan ancak suistimalleriyle bilinen büyük toprak sahipleri ve madencilik şirketleri tarafından finanse edilen ‚Chasse de Purification‘.

[8] Hintli bir politikacıya ima

[9] Hafif makineli tüfek (genellikle bipod ile donatılmıştır)

[10] Erkek kıyafetleri: erkeklerin belin etrafını sardığı bir kumaş parçası

[11] 80’lerden beri Hint Ordusu’nda hizmette olan yeni nesil saldırı tüfeği

[12] Önceki nesil Hint saldırı tüfeği (Belçika FAL kopyası)

[13] Yani kalaşnikoflar

[14] Tümen, kurtarılan bölgelerin siyasi örgütlenmesinin bir seviyesidir (aşağıya bakınız)

[15] Adivasis ‚kabile halkları‘

[16] Dört ana kast vardır. Kastlar kalıtsaldır ve baskın kastların alt kastlara karşı şiddeti hakimiyetin bir parçasıdır. Üst tabakanın bir üyesi olan bir ‚Brahmin’in, belirli alt kastların bir üyesiyle aynı bardaktan içmesi mümkün değildir; bir alt bakış bile bir yemek ‚kirli‘ olabilir ve arındırılması gerekir

[17] yani en yüksek kastın üyesi

[18] İngilizcede: ‚karşılaşmalar‘. Bunlar ’savaş‘ olarak çevireceğimiz kavgalar kılığına girmiş infazlardır (tırnak içinde)

[19] Beedis, gergin bir yaprakta (veya temburini) yuvarlanmış biraz tütün içeren hint küçük purolarıdır.

[20] Paise bir rupi yüzde biridir

[21] Batı orduları anlamında bir subay değil: polis yardımcısı değil

[22] Bu, parlamentoda temsil edilen hukukçu ve reformist ‚Komünist‘ Partidir.

[23] Bharatiya Janata Partisi (BJP; Hindistan Halk Partisi) Hindu şovenist eğilimi ile Hindistan’ın önde gelen siyasi partilerinden biridir.

[24] Sarinin göğsünü kaplayan ve arkaya geri düşen kısmı

Not: Çeviriden kaynaklı hatalar devrimci demokrasi İnternational yazı kuruluna aittir.

Kaynak:drapeaurouge.over-blog.com